Onlar göremiyorlar

Hangi insanı hangi kalıba koyup bu insan damlada damla diyebiliriz ki! Kainatı görmek isteyene her insan bir kainattır aslında. Tabi görmek isteyene… Ben ki koca okyanusta bir damla su olmaya çalışan biçareyim. Senin hangi cevherini anlatayım ki hedefime varayım, senin hangi cevherini işleyim ki mucizelerini gösterebileyim. Bir çizginde binlerce mana. Ben ki acizliğini dahi gün gün unutan zavallıyım. Seni sana nasıl anlatayım da seni senin farkına vardırayım. Nasıl göstereyim şerefli varlıkların en şereflisi olduğunu. Hangi kelimeler sana seni anlatmaya yeter bilemedim ey kul! Sana nasıl anlatayım içini açtıkça senin değerinin arttığını. Hangi kelimeler sana iltifat etmeye yeter, hangi sözler senin göklerdeki yerini göstermeye yeter. Hangi sınıflandırma bir damla su da okyanus olmaya zorlar. Sen ki koca okyanusta bir damla… Okumak isteyene tarifi meçhul kitapsın sen ey insan. Kim açıp okumak istedi de sen izin vermedin. Kim gözünden dünyayı görmek istedi de sen göstermedin. Kim sohbetinle şevkin en doruğunu yaşamak istedi de sen yaşatmadın hz. İnsan. Söyle bana niye bu kadar hor görülüyorsun. Senden daha büyük bir okyanus mu keşfedildi? Senin makamından yüksek makam mı bulundu? Hangi gözler bu mucizeyi görmezden geldi? Söyle bana. Hangi kıymet bilmez okyanusun damlasını, damlanın damlası yapmaya kalkışıyor? Bilmezler mi koca kainatı taşıyorsun içinde! Göremez mi olmuş mühürlenmiş gönülleri! Küçüklüğünle mi alay ediyorlar? Onlar okumayı öğrenememişler daha, onlar kör olmuşlar. Onlar seni bilmiyorlar. Senin kıymetini bilmiyorlar. Koca okyanusta bir damla suyun ne demek olduğunu bilmiyorlar. Çünkü onlar bir damla suyu mesken etmişler kendilerine. Kabuklarını kırıp da senin bir mucize olduğunu görememişler. Senin işlenmeyi beklediğini görememişler. Bir Yunus bir Mevlana olamamışlar. Seni onlar gibi dünyanın merkezine oturtmayı, kainatı sende bilmeyi, sende okumayı bilememişler belki becerememişler. Seni sen olduğun için sevmemişler, seni sen olduğun için okumak istememişler. Seni gönülleriyle okumamışlar, kalpleriyle bakamamışlar sana. Nazını da kahrını da çekmek istememişler. Menfaatleri uğruna yapmışlar her şeyi. Yazılanı okumamışlar ey insan. Kendileri yazmışlar, kendileri okumuşlar, kendileri yorumlamışlar. Ama senin cevher olduğunu bilememişler ey insan. Güzelliklerini görmek yerine güz’elleri görmüşler. Kainatı görmek yerine bataklıkları görmeyi tercih etmişler. Bataklıklara pislik taşıyanları, onların meziyetlerini görmeyi yeğlemişler. Halbuki bilseler sendeki meziyetleri. Sen kendine olan hayranlığını gizleme. Bırak kainat sana hayran. Görsün cümle-i alem seni sana hayran bıraktıran mucizelerini. Bırak görsün senin anlamı derin, anlaşılması güç ama bir o kadar kolay, sahifelere sığmayan dünyanı. Sen ki adın çirkinliklerle anılmayacak kadar güzelsin. Cevherine ulaşanın güzelliğine güzellik katansın. Sen güzelliksin ey insan. Güzelliğin ta kendisisin. Bütün güzel kokuların kendisisin. Açtıkça güzelliklerin etrafa saçılıyor, güzel kokun bütün bedenleri sarıyor. Açtıkça dünyalara dünyanı katıyorsun ey insan. Yazın soldurmuyor, sonbaharda yaprak döktürmüyor, kışın yalnız bırakmıyor, bütün mevsim bir oluyorsun açıyorsun. Bir mevsim oluyor ve o mevsim sen oluyorsun. Sen açıyor, sen yaşıyor, sen güzellik dağıtıyorsun. Sen seviyorsun, sen özlüyor, sen üzülüyor, sen gülüyorsun. Her şey sen oluyor sen her şey de bir koku bırakıyorsun. Bir mevsim oluyor onun adı sen oluyorsun. Sen manasın. Kainatı kainat yapan seni içine alıp, kendini senin içinde barındıran senden gayrisini ne yapsın. Sensiz neylesin bahtsız bedevi gibi çöllerde. Kainat sensin ey insan. Kainat neylesin sensiz. Sen neyleyesin kainatsız seni.Bırak güzelliğinle kal sen. Okundukça okunası gelen ol. Sen kainat ol, kainat senden olsun. Bütün kainat senle varolsun. Sana hizmetkar olsun. Sen okyanusta okyanus olmak için çalışmaya devam et. Bırak damlada damla kalsınlar, boğulmanın tadına varsınlar.Sen varlıkların şahısın.