Onu çoktan unuttum anne

Sevmeyi bilmeyenden sevgi bekledim.

Seven de, üzülen de ben oldum anne.

Zindan gecelerin Issızlığında yürüdükçe,

Düşüp-kalmaktan yoruldum anne.

Her adımda sen geliyorsun aklıma.

Sen demez miydin,

” Bir insana kendini zorla sevdiremezsin, ”

Haklıymışsın anne.

Herkes sen değil, beni koşulsuz sevsin.

Yanındaymışım gibi, yüreğinde hissetsin.

Güvenmeden ne olabilir ki anne.

Güvenene güvenilir, sevenler sevilir.

Güvenmeyip, sevmiyorsa eğer;

Senin deyiminle,

Ancak bir tek söz söylenebilir.

“Sen bilirsin.!”

Sözünü unutmadım ve tuttum.

Sen bilirsin, dedim ve onu,

Çoktan unuttum anne

Saadettin Güven

İstanbul