Osmanlı ve Ermeniler -2-

ERMENİLERİN TÜRK DÜŞMANLIĞININ SEBEBİ

1830’daki Yunan isyanından sonra Ruslar, İngilizler ve Fransızlar Ermenileri Osmanlı Devleti aleyhinde kışkırtmaya başladılar. Özellikle 1876’dan sonra İngiltere ve Rusya, Osmanlı Ermenilerini kendi emelleri yönünde kullanmaya başladılar.

Dışarda gizli Ermeni cemiyetleri ve partileri kurdurdular. Bunların en etkin olanları Taşnak ve Hınçak parti ve örgütleridir. Ermeni terör örgütleri Anadolu’nun birçok vilayetlerinde terör eylemleri yaptılar. İstanbul’da Babıali’ye ve Osmanlı Bankası’na baskın yaparak, padişaha suikast tertip ettiler.

Yapılan aramalarda yabancı menşeli binlerce silah, mühimmat ve patlayıcı madde ele geçirildi. 1877-1878 Osmanlı-Rus Harbi’nde Erzurum’a kadar ilerleyen Rus Ordusu’nun içindeki Ermeniler, Doğu Anadolu’daki yerli Ermenileri Rus Çarlığı’nın propagandalarıyla etkilemişler, Büyük Ermenistan’ı kurma hayalleri ile tahrik etmişler ve 1878’den sonra silahlandırılan Ermeniler eylemlere başlamışlardır. I’inci Dünya Harbi’nde (1914-1918) Rus Ordusu’nun ilerlemesini kolaylaştırmak üzere Kafkas Cephesi Komutanı Gn. Illarion Vorontsov-Dashkov (Vranş Daskof):

“Ermeniler kurtuluş vaktiniz geldi. Türk Ordusu’nu arkadan vurun! 2 yaşından büyük bütün Türkleri katledin!”

emrini vermiş, bu emre uyan Doğu Anadolu bölgesindeki Ermeniler, 3’üncü Ordu’nun gerisinde gerilla savaşına başlamışlar, Türk Ordusu’nun cephaneliklerini, erzak depolarını havaya uçurmuşlar ve ikmal yollarını kesmişlerdir.

3’üncü Ordu geri emniyetini sağlamak üzere cepheden kuvvetler çekerek geri bölgelere göndermek zorunda kalınca cephe zayıflamış ve Rus ilerleyişi durdurulamamıştır. Ayrıca karma köylerde, yıllarca dostça yaşayan Ermeniler, vergi ödeyerek askere gitmedikleri için, kocası askerde olan masum kadın ve kızlara tecavüz etmiş, kadın, çocuk ve yaşlıları acımasızca katletmişlerdir.

Yapılan incelemede; “Katliam yapılan köylerin Rus Ordusu’nun ilerleme istikametlerinde seçildiği, yani Rus ilerlemesini kolaylaştıracak şekilde planlandığı” görülmüştür.

3’üncü Ordu’nun zayıflamasının diğer bir sebebi de köyünün, evinin Ermeniler tarafından basıldığını haber alan askerler, ailelerini korumak için silahlarıyla firar etmişlerdir. Aynı tarihte Çanakkale Savaşı’nı yürüten ve 10 cephede savaşan Osmanlı Hükümeti, Almanların planlaması ve tavsiyesine uymuş, 25 Nisan 1915’de “Tehcir Kararı” alarak, bir tedbir olmak üzere harbin sonuna kadar sadece 3’üncü Ordu bölgesindeki Ermenileri, Adana ve o tarihte Osmanlı Eyaleti olan Suriye’ye göndermiştir.

Harbin içinde olmasına rağmen, tehcir için bütün vasıtalar seferber edilmiş, vasıta yetersizliğinden bazı mesafeler de yaya olarak kat edilmiş, Ermenileri korumak için ise silahlı kıtalar görevlendirilmiştir. Bu tehcir esnasında gerek salgın hastalıklardan ölenler olduğu gibi, Ermenilerin katliamına uğrayan ve yakınlarını kaybeden halktan bu kafilelere saldırılar olmuş, muhafız kıtalarının ateş açması ile birçok Türk de bu çatışmalarda hayatını kaybetmiştir.

Günümüzde bile Türklerin Ermenilere soykırım yaptığını iddia eden ve bunu propaganda yapan merkezler, tehcir olayını kullanmaktadırlar. Tarafsız araştırmacıların tespitlerine göre 300.000 kadar Ermeni’nin hayatını kaybetmesine karşılık, Ermenistan’ın iddiası 1,5 milyon Ermeni’nin soykırıma uğratıldığı yönündedir. Halbuki belirtilen tarihte, bütün Anadolu’da 1,5 milyon Ermeni bulunmamaktaydı.