Otobüs penceresinde bir ilçe: Akhisar

Tütünün para etmediği ve zeytinin altın çağını yaşadığı topraklardayım. Manisa'nın Akhisar ilçesinde. Burası yıllarca ekmeğini tütünden kazanmış bir neslin çocukları ve torunlarıyla dolu tipik şehir dışı ilçelerin izlerini taşıyan, otobüs pencerelerinden bakanlarla aşk yaşayan yaklaşık 100, 000 nüfusu barındıran bir yer.

İlk olarak Akhisar'ın, Kayalıoğlu kasabasına geldim. Burası annemin doğup da büyüyemediği köyü. Büyüyemediği çünkü, tütüncülükle geçinen dedemlerin tütünden para kazanamayıp İzmir'e göç etmesi sonucu hep "Orda bir köy var uzakta!" şarkısına konu olmuş köyü annemin.

Burası çeşitli rumeli kentlerinden mübadele ile gelen birçok ailenin yeri yurdu olmuş, şu anda ise büyük bir tavukçuluk firmasının bulunduğu bir yol üstü kasabası. Köyün büyük kısmı ya zeytincilik ya da bu bahsettiğim firma ve diğerlerinde iş bulmuş kendine. Zeytinciliğin yanında eskiden olmayan ancak şimdi ufak tefek hayvancılıkla uğraşan ailelerede rastlamak mümkün.

Akhisar'a 5-6 km'lik yolu her yarım saatte bir giden otobüs veya dolmuşlarla gittikten sonra kaybolmayı denedim bu güzel ilçede ve başaramadım. Ardından sıcağa aldırmadan ismini çok duyduğum ancak yemenin kısmet olmadığı meşhur Akhisar köftesini denemenin bir zararı olmayacağını ve ev yapımı ayranla birlikte mükemmel bir ikili oluşturduğunu öğrenmenin hazzıyla tekrar attım kendimi sokaklara ve içinde kazların dolaştığı Şehit Necdi Şentürk parkında bir soda molası verdim.

İnsanın buralardayken, o en güzel mahsülün alınabildiği ova topraklarının zeytincilik yapılarak bağlanmasına içi dayanmıyor. Ancak devlet politikiları köylüyü bu yola çoktan itmiş ve ardını sorgulamıyor.

Oysa sabah yine burda ilk olarak yediğim çökelekli biberin üstüne çıkıp tütün kırmak ve onu gölgede dizmek ayrı bir zevk olurdu. Bir zeytin gölgesinde oturup her içtiğim sigarada benim ülkemin tütünü diyebilmek... Şu ana kadar ithalatını yapmış olduğumuz her tarım ürünü gibi.