Öyküm, bölüm - V -

Baharın sonlarına doğru artık son vizeleri, tez sonuçları ve sıcak havalar iyice bunaltmıştı Mert’i. Yüzündeki asla vazgeçmem dediği tebessümler bile azalmıştı. Sadece dostlarının varlığıydı onu güldüren ve onun tebessümlerini gören sadece sabah onu uyandıran güneş ile kuşlardı. Ev arkadaşlarıyla arası pek iyi değildi artık, sigara içen her akşam bir kızla buluşan kişiler haline gelmişti ev arkadaşları. Sadece Ali onun gibi geleceği için çalışıyordu. Bazen onunla beraber bir bara gidip birer bira içip dönüyorlardı.

Yine o gecelerden birinde Mert canlı müzik yapan gruba hayran kalmıştı. Ali onunla konuşuyordu ama Mert onu dinlemiyordu bile. Sadece müziğe dalmıştı, her bir notada kalbinden kopup gelen bir düşünceyi beynine yolluyordu, aklından bir sürü düşünce geçiyordu süzülerek. Birden tanıdık bir ses duydu. Grubun solisti susmuş, yerine gitarist geçmişti. Evet, oydu… Yolda gördüğü kız, onu kendine bağlayan gizemli kişi. Gözleri kapalıydı yine, o da Mert gibi kendini müziğe kaptırmıştı.

Ali Mert’i dürterek uyandırdı bu düşüncelerden. Mert yeniden sahneye baktı, deminki insanlar yoktu orada. Etrafına bakındı ama onlarca dans eden insandan başka bir şey göremedi. Ali şaşkındı, neler olduğunu anlamaya çalışıyordu, Mert ise çoktan toparlanmaya başlamıştı. Ali’ye biraz para verdi ve hemen dışarı attı kendini. Bu akşam biraz fazla kaçırmıştı, başı dönüyordu. Zaten kafası yeteri kadar karışıktı, şimdi de hayallerindeki kız değişmişti. Artık vapurdaki güzelliği değil gitarist kızı düşünmeye başlamıştı. Eve gitmeden önce marketten bira aldı yine ve sahile gitti, denizle dertleşmeye. Hiçbir şey düşünmemeye çalışıyordu, düşünceleri hep aynı kişiye çıkıyordu artık. Birden bir el hissetti omzunda, içi ürpermişti. Yüzüne bakmadı ama kim olduğunu biliyordu,

-Neden? dedi sadece gitarist kıza.

-Çünkü böyle olmasını sen istiyorsun. Bir zamanlar onu tekrar görmek istemiştin ve gördün. Şimdi ise beni istedin… Ve ben yanındayım.

Mert’in elindeki birayı alıp kocaman bir yudum içtikten sonra onun yanına oturdu ve denize baktı. Mert ona bakmaya korkuyordu, o soğuk gözleri görmekten korkuyordu. Yapmalıydı, onun hakkında öğrenmek istediği çok şey vardı. Onun yanındayken mutlu hissediyordu kendini, huzurlu hissediyordu.

-Ben de seninleyken mutluyum ama fazla kalamayacağım. Sadece sen istediğin için geldim.

Mert afallamıştı. Bunları içinden söylediğini sanıyordu, nasıl duymuştu; ya da nasıl anlamıştı? Yine kafası karışmıştı, hiçbir şey söylemeden denize baktı ve birasından bir yudum daha aldı.

-Adın ne? dedi düz bir sesle.

-Melike, dedi kız.

Mert’in en sevdiği isimlerden biriydi bu. Bir tebessüm oluştu yüzünde ve bir yudum birayla ıslattı dudaklarını,

-Sen benim adımı biliyorsun, değil mi?

-Evet, aslına bakarsan senin hakkında birçok şey biliyorum.

Mert konuyu burada kapatma taraftarıydı. Kafasının almayacağı o kadar şey vardı ki bunları böyle sarhoşken dinlemek bir şey kazandırmazdı ona. Anın tadını çıkarmak istiyordu. Dönüp Melike’ye baktı, gözlerine… Son baktığında ona dayanılmaz bir soğukluk veren buz mavisi gözleri şimdi içini ısıtıyordu. İçinden geleni yapmak, Melike’nin gözlerinin derinliğine dalmak istiyordu. Yavaşça ona yaklaştı ve dudaklarını dudaklarında hissetti. Nefesinin sıcaklığı içini kavuruyordu Mert’in. Saatlerce onu öpmek istiyordu. Kendini kötü hissediyordu, son zamanlarda çok değişmişti ve bu değişime akıl sır erdiremiyordu. Elleri Melike’nin belindeydi şimdi, dudakları ise hala dudaklarında kavruluyordu. Melike’yi evine davet etti ama beklemediği şekilde bir ret ile karşılaştı. Son bir öpücük verip birasının son yudumunu da içtikten sonra eve doğru yola koyuldu.

Sabah dayanılmaz bir baş ağrısıyla uyandı. Geceyi biraz hatırlıyordu. Melike’yle ilgili her şey aklındaydı. Onun gelişi, öpüşmeleri, eve davet edişi… Ne kadar aptalım diye düşündü. Onu o sarhoşlukla eve davet etmesinin tek bir sebebi olabilirdi… Mert’in korktuğu tek sebep.