Öyle işte...

Bazen dilinizin ucuna kadar gelir günlerce, hayallerce biriktirdikleriniz; söyleyemezsiniz… öyle işte…

Bazen bir adım mesafesindedir parmağınızın ucuyla dokunmak için yanıp tutuştuğunuz; yapamazsınız, bir türlü uzanıp dokunamazsınız… öyle işte…

Kalbiniz ikiye bölüktür her daim; bir yanı yanar kavrulur dünyanın, insanlığın acılarıyla; diğer yanı size gözünü kulağını kapamış bir sevgilinin hülyasıyla savrulur durur. Ne kadar çok acıtsa da yeryüzünde acı çeken insanların acısı yüreğinizi; bilirsiniz ki ondan gelecek bir tek tatlı sözdür; haliniz ne olursa olsun güldürebilecek olan tek şey yüzünüzü; o da gelmez işte… öyle işte…

Kelimelere dokunmayı öğrenirsiniz. O kadar “gerçek” bir hal alır ki sözle tam olarak ifade edilemeyen soyut kavramlar; mesela özlemek… sanki omzunuzun üzerinde bir şey durmaktadır her daim; nereye gitseniz götürürsünüz kendinizle, ne zaman çevirseniz kafanızı gelirsiniz göz göze… Oysa böylesine özlenen başka kollardadır siz erirken onun özlemiyle… Bilirsiniz ama gelmez elinizden bir şey de… öyle işte…

Cevaplar ve sorular bir labirentin sonsuzluğunda allak bullaktır, şaşkınlığınız sizi bile şaşırtır bazen; hazmetmekse en zor olandır her zaman… öyle işte…

Zaman geçer, zaman kafasına göre geçer; bir süre sonra alıştınız gibi gelir size, oysa der ki Halil Cibran: “Birine çarpılmak bir dakika sürer, beğenmek bir saat ve sevmek bir gün... Ancak unutmak birini; bir ömür…” öyle işte…

(Gripin – Bir Cevabım Var mı?)

http://www.youtube.com/watch?v=HO3dTfzjFdc