Özledim seni Blog

Ben bu ara, iki oda bir salon hüzün kiraladım, orada oturuyorum, başköşede yorgunluk, arka odayı bazen yalnızlığa veriyorum, geniş geniş yayılsın, bana bulaşmasın diye. Çok çalışıyorum, bitkinim. Uykuluyum da hem. Sızdığım da oluyor, okurken, yüzüme kitap düştü kaç kereler. Bundandır seni ihmalim Blog'um.
Nadir şanslı insanlardanım, son durakta indiği için şöföre "müsait bir yerde inebilir miyim!" diye seslenmek zorunda olmayan. Ama işte insanım, kadir kıymeti damlalıkla akıtıyorum bünyeden. Somurtuyorum bu ara. Somurtunca insan, ne kalem oynatmak, ne klavye tıklatmak, hepsi enerji tasarruflu beyaz eşya reklamındaki aileler kadar yalan oluyor, hayatın kendisiyle topyekün. Hayat için endişe etmeye gerek yok neyse ki, bensiz de kendini idare edebilen bir organizma, her canlı ölümü tadacak yazıyor ya hani, hayat dışında demek lazım. Blog da bensiz devam ediyor işte. Dar Blog'da kısa paslaşmalarla besbelli, çünkü daha dün gördüm biri almış benim tekniği ya da işte yaptığım her neyse -çok da ayrıntı vererek utandırmayalım bu arkadaşı-, bi güzel kullanmış, tebrik ediyorum kendisini, beğenmiş demek yazımı. Taklitlerimden sakın sevgili Blog! Sen de başkası olma kendin ol arkadaşım!

Bana ilham ya -her nedense- canım cebimde, takla atmaya ramak kala zamanında bir müdahale ile camına çerçevesine "allah korusun" niyetiyle tıklayarak kendimi ve tüm yolcuları sür manşet tabiriyle "facianın eşiğinden döndürdüğüm" dolmuş köşelerinde ya da -çok afedersiniz- tuvalette geldiğinden, dolmuşta araba tutmasından, tuvalette de yazmak için alt yapı eksikliğinden şikayetçi olduğumdan, böyle güdük kaldı, kısıra kaçtı yazılar sevgili Blog. Boşuna sitem etme, format atmak gerekti benim beyne dönem dönem, sürmenaj giderici merhemle ovdum, cücük kadar kaldı hafıza. Yorgunum, aklıma geleni de tutmakla uğraşamam, allah ne verdiyse yazar okuruz şurda. Fazla lafa gerek yok Blog, yazıcam dedim mi yazarım, zaten gittim gezdim bu ara, dönmek olmasaydı bir de .......


Not: Editörüm dikkat temayı veriyorum: Blog'a yazmayı özledim.