Özlemim

Eskiden bir sürü köpeğimiz vardı. Ama bunlar hepsi bir aradayken bir sürü anlamında değil. Birer birerdiler yani. Babam avcılıkla uğraştığından av köpeği alır, genellikle hanımefendi olan köpeklerimizin adı da Linda olurdu. Dolayısıyla bir Linda'mız kaçtı, bir Linda'mız öldü... falan filan. Aradan uzun zaman geçti ve abim bir köpek aldı, üç aylık gözleri sürmeli erkek bir husky. Çok çirkindi başta, gözler buz mavisi henüz yüzü küçük olduğundan sinirli gibi görünen yüzü... Balkona koymuştuk. Arada havlıyordu kendileri cılız cılız.İlk gün ablamla üzerinize afiyet patetes kızartırken benim mutfak kapısına arkam dönükken, beyefendi,  balkondan nasıl olmuşsa olmuş çıkmış gelmiş ışığa doğru. Ben çığlık atınca gerisin geri balkona koşmaya başladı. Gittim tuttum kaldırıp kucağıma aldım. Nasıl korkmuş sesimden, kalbi nasıl hızlı atıyor. İlk tanışmamız böyle olmuştu beyefendiyle. Sonra yavaş yavaş ısındık birbirimize, zaten şımarıklık genlerinde olan kurt köpeğimiz bizim yüz vermemizle iyice şımarmıştı. Ona kızınca-tuvalet alışkanlığı yoktu evin içine alınca olur olmaz yere bırakıverirdi- kendini nasıl affettireceğini bilirdi. Hemen yatar, gözlerini kısar, patisini elimize doğru siper ederdi "vurma" der gibi...Gülsek mi kızsak mı bilemezdik.

Zamanımın çoğu onunla geçiyordu. Okuldan gelince derhal onu görme hissiyatı içerisinde buluyordum kendimi. Artık büyümüştü ve bahçeye alınma vakti gelmişti.

Canımın çok sıkıldığı bir akşam yanına gittim. Elimde bisküvitle... Ona bütün derdimi anlattım o da dinledi beraber bisküvit yedik .Bilmiyorum nasıl anlatılır bu his. Ruhunun konuştuğunu gözlerinden anlıyordum. Onunla alakalı olarak tek istediğim şey konuşabilmesiydi. Ah keşke konuşsaydı, birçok insandan daha güzel şeyler söylerdi...

Ve sonra gitti. Ben üzüldüm. Vize zamanımda ailemden birini, dostumu, sırdaşımı, canımı kaybetmiştim. Bir varlıktı o benim için.Var-dı.

İnsan sıfatına en çok yakışan insan-dışı varlığım... Seni çok özlüyorum.