Özür diliyorum

Hepimiz onu ararız hayatımız boyunca!

Kimi zaman aşktır o, kimi zaman huzur, kimi zaman güven, kimi zaman sevgi, cesaret… Herkese göre değişir aslında her göze göre…

Üniversitede koluma dövme yaptırmıştım, hani şu geçicilerden.

Hala da severim dövmeleri : ) O gün “cesaret” diye yazdırmıştım.

Dövme yapan çocuk:” niye cesaret?” demişti.

“Belki olmadığındandır!” demiştim ben de, doğruydu o dönemde erkek arkadaşımdan ayrılmak için cesaretim yoktu, ayrılmalıydım biliyordum ve buna ihtiyaç duyuyordum.

Hayatta çok yanlış yapıyoruz.

Bir şeylere aldanıyoruz ya da aldanmak istiyoruz. Bence ikincisi… Aksi bizi mutsuz edecek biliyoruz.Bir nevi acıdan kaçma, kurtulma psikolojisi işte!...

İyi mi oluyor? Tabi ki değil, sadece acıyı erteleme daha büyük acılara davetiye çıkarma.

Nihayetinde acının da üstü bir acı yaşıyoruz sonra…

Diğer insanların gözlerinde arıyoruz ihtiyaç duyduğumuz neyse. Belki bu da yanlış! Sadece bir yönüyle değerlendiriyoruz bu sefer insanları. Hani yıldızlara ulaşmak isterken, ayaklarımızın altındaki papatyaları çiğnemek gibi.

Kim bilir ne çok papatya çiğnedik yıldızlara ulaşmak için, hiç düşündünüz mü? Kim bilir kaç kır çiçeği göz yaşı döktü ardımızdan… Sonra da ulaştık yıldızlara.

Ulaştığımızda ise aslında ”yıldız” olmadıklarını, bizim onları “yıldız” yaptığımızı fark ettik.

Belki hala aynı yanlıştayız. Kim bilir?

Hayatımdaki tüm kır çiçeklerinden özür diliyorum. Papatya falı için topladıklarım da dahil!