Panik Atak sonram

Panik Ataktan sonra kendime dönüp baktığımda sesli bir düşünceye geçtim ve bu düşüncelerimi yazıya döktüm; ataklarımın patlama noktasına gelmeden önceki yaşadıklarım ve hislerim tamamen güvensizlikten geldiğini gösteriyordu, özgüven eksikti ve bu aşağıdaki her durumda karşıma çıkmaktaydı;

 

“Ben şimdiye kadar hep övgüleri reddettim, başarılarımın tadına varmaya çalışmadım, hep başkalarına bağladım başarılarımı, kendimi önemsemedim, hep başkalarının ne dediğine göre değil de, ne diyebileceği !!!! üzerine hareketlerimi eleştirdim, kendimi ve misyonumu ve de varlığımı önemsemedim, kalabalıkta hiç değer vermedim, kendimi hep en arkalara sakladım, kalabalıkta kaynamak istedim, kendimi sıradan var olan biri olarak gördüm, Allah’ın bana verdiği sonsuz yüklü anlamı anlayamadım, kabullenemedim.. bu sabah güneşin benim için doğduğunu hiç aklıma getirmedim, hücrelerimdeki beynimdeki o muazzam ahengi göremedim, bu ahengin benim için olduğunu farketmedim..... hep kötüledim kendimi... hiç hak vermedim kendime... mükemmelliği aradım... ama iyi bile olamadım.... "asıl yarışma daima ne yaptığınla neyi yapmaya muktedir olduğun arasındadır. kendini daima kendinle ölç, başkası ile değil..."sözünü anlamadım... "hayatta korkulacak hiçbir şey yoktur... anlaşılacak şeyler vardır...." lafını ters anladım....

 

Hep kızdım kendime...niye niye niye????  ben de bilmiyorum ama .... ben bunu yaptım.... kendime..... kendime düşman oldum....... “

 

Şimdi ise aradan 7-8 ay geçti ilaçlarımı düzenli kullanım, psikiyatırıma düzenli devam etmekteyim ve ailem öncelikle eşim benim sabırla destekçim, ben de daha konuşan, kararlı ve özellikle hayır da demeyi becerebilme aşamasındayım, şimdi ise düşüncelerim aşağıdaki yazımda olduğu gibi çok daha pozitif çok daha enerjisi tükenmemiş bir durumda..

 

Şimdi,

 

İlle de mutlu ve huzurlu olmak için insan hayatında biri olmasına gerek yok, birinden beklentin olduğunda bu seni üzer bence ..  sende derim ki benim gibi yap ve kendinde huzur bulmaya, kendini sevmeye ve en azından bu mutlulukla yetinmeye çalış, sonrasında bak gerisi gelecektir muhakkak..

 

Bence baktığın yerde güzellik görmelisin, istediğinin olup olmaması değilde, o olana güzel kıyafeti giydirmek önemlidir.

 

Elbette herkes ister yüreği güzel atsın, heyecan duysun ama ben artık herşeyin bir sonu olduğuna inanıyorum, o da bir yere kadar.. cok yaşamış biri gibi konuşmak istemem ama hayata daha olgun olup üzülmemek adına bunu yapmak gerek..

 

Benim de hayallerim isteklerim var elbette, ama herşey olacağına varıyor, adım atmak benim elimde ise o adımı atmayı deniyorum artık, ama attığımda çıkan merdivende durmam gerekiyorsa da duruyorum, üzerime taşıyamayacağım ağırlığı almak yanlış olur, ayrıca da beni  yıpratır.. hayata ve getirilerine şükürle ama istek ve hedeflerime de ulaşmak için azim ve adım atmayı bilerek ilerlemeye çalışıyorum. Ve biliyorum ki artık ulaştım; huzurun, mutluluğun, düzenin varolduğu ve sürdüğü biryere..

 

Bana inanın demek istiyorum fakat öncelikle kendimize inanmak ve kendimize sonuna kadar güvenmek, birşeyi başkası istediği için değil veya bir başkası ne düşünür diyerek değil, kendi duygu ve düşüncelerimize saygı duyarak başlamalıyız, en azından sabah aynada kendimizi sevdiğimizi gözlerimizle iletsek, peşinden gülümsesek, sonra başarı sadece yakamızda ve içimizde.. tek yapmamız gereken bunu dışarı çıkaracak aydınlığı kendi içimizde yaratabilmektir. Yani güneşi yansıtabilmemizdedir.

 

Hepimiz en iyi yolu kendimiz biliriz, çünkü; biz kendimizi başkalarından çok  daha iyi tanımaktayız.

 

Kendini tanı, sev ve saygı ile kendi önünde eğil, sonra başkaları bunu farkedecek ve eğilecektir.