Parmak izimde ben !

Bir süredir çok soğuk Ankara, ayaz. 

Mümkün olduğunca dışarıya çıkmamaya gayret ediyorum. 

Sabah soğuktan kaskatı kesilmiş olarak işe geliyorum, akşam eve gitmek için çıkıyor ve koşturarak gidiyorum. Öğlen yemeğe bile çıkamıyorum, o kadar soğuk. 

Bu sabah uyandığımda havanın ayazını ölçmek için balkona çıktım -7 veya -8’lerde olduğunu hissetti vücut termometrem. 

Ayazdı ama güneş de vardı. Kış güneşi. 

İş yerime geldiğimde, güneş odamı çoktan esir almış ve sıcacık olmuştu içerisi. Güneydoğu cephesi tüm cömertliğini sunuyordu bana bu kara kışta. 

Perdeleri sonuna kadar açtım ve sıcacık güneşe bıraktım kendimi, gözlerimi kapattım. 

Soğuktan kas katı kesilmiş vücudum, yavaş yavaş ısındı ve çözülmeye başladı. Ruhum da çözülüyordu sanki bir yandan. Bu çözülmeyi dinledim bir müddet. 

Böyle ne kadar kaldım bilmiyorum. 

Sonra gözlerimi açtım ve birden elimdeki parmaklarıma bakmaya başladım uzun uzun, nedensizce… 

Parmak izim o kadar muhteşem görünüyordu ki. 

İlgiyle izlemeye devam ettim, ilk kez görüyormuşçasına. 

İç içe dönen halkalara baktım gözlerimi ayırmadan, dakikalarca inceledim, şaşkınlıkla ve hayranlıkla… 

Sonra tuhaf bir şey oldu… 

Bu iç içe dönen halkalarda yüzüm görünmeye başladı birden. Parmak izimde benzersizliğimi, tekliğimi, eşsizliğimi gördüm o an. 

Bunu zaten biliyordum, ama bu yaşadığım bambaşka bir farkındalıktı. Bu eşsiz farkındalığı çok güçlü yaşadım. 

Derinden hissettim… 

Anlatması zor. 

Düşüncelerim, etrafıma yaydığım titreşimim, zevklerim ve alışkanlıklarımla benzersiz ve özel olduğumu tüm ruhumla hissettim ve Allah’a şükrettim beni yarattığı için.