Pinokyo...

Çocuk… Sil yüzünden tüm yalanlarını bu şehrin. Topla kalbini; cadde cadde, sokak sokak…
Kazı ayak izlerini birer birer gri kaldırımlarından. Bakma yüzlerine, hiç görme onları. Çocuk, bu kez ağlama! Bu kez git… (Cem Adrian) 

Yel değirmenleriyle savaşamayacak kadar yorgun… Gitse de yorgun, kalsa da… 

Hep eksik kalıyor bir yanı bu şehrin, içinde ben olduğum sürece... Ben gidince tamamlayacak sanki kendini. Huzurlu bir uyku uyutmayan, gece yarısı uyanmaları yüzünden bir rahat yüzü göstermeyen yaramaz bir çocuk gibiyim… 

- Biliyorum üzgünsün… 

- Hayır! Bilmediğin bir üzgünlüğüm var benim. 

- Hissedebiliyorum bazen… 

- Hissettiğin aslında göstermediğim tarafı. 

- ….. 

- Bence de susmalısın… 

- Şimdi benim bir şey söylemem gerekmiyor mu? 

- Gerekiyor aslında ama yalan söyleyeceksen hiç söyleme, sus! 

- Yalan söyleyeceğim… 

- ….. 

- Söyleyeyim mi? 

- Peki, söyle………….. Ama güzel olsun…….