Pişmanlıklarımız

Hayallerimizi gerçekleştirmek için neleri göze aldık bugüne kadar? Onlara,"Boş ver, nasıl olsa gerçekleşmez!" diyerek sırtımızı döndüğümüzde suçu neden hep başkalarına yükledik? Risk almayı göze alamadığımızdan, içimizdeki pişmanlık küçük cam kırıklarına dönüştü. Canımız yandı, acı çektik!

Çaresizliğimiz, beklentilerimizin önüne geçtiğinde kadere sığındık. Kader diye bir şey olmadığını bile bile...

Hangimizin hayatında yaşama dair pişmanlıklar olmadı?

Susmanın, pişmanlıklarımızı saklamak için en doğru yol olduğuna inandık.. Ama suskunluğumuzun ardına saklanarak biriktirdiklerimizin bir gün ölümcül bir günaha dönüşerek bizi yok edeceğine ise bir türlü inanmak istemedik...

Anlamsızı manalandırma çabaları ne kadar saçmaysa, yaşamın akışı içinde yaşadığımız hayal kırıklıklarının üzerini örtmek de o kadar gerçekleri yok saymaktı. Zira oyun bitip perde indiğinde, yüzümüzdeki makyajı silerken aynada gördüğümüzü yadsıma lüksüne sahip değildik.

Ve biz hayat denilen o sahnede sürekli olarak bir başkasını oynarken, içimizde bir yerlerde hep "öteki" olamamanın pişmanlığını duyduk. Heidderger'in dediği gibi "Yoksa herkes öteki" miydi?

Hiç kimse kendisi değil miydi bu hayatta?

Neydi başka hayatlara duyulan bu özlem?

"İnsan, ne ise o olmayı reddeden tek yaratıktır" derler. Bu yüzden olmalıydı yaşama karşı hırsımız, isyanımız,öfkemiz.... Ve belki de Marcel Aimé 'in romanında olduğu gibi kendi kendimizle aldatılmamız....