Pür ve Yangın

Çam ağaçlarını bilirsiniz.. Milyonlarca yapraklı, nefis kokulu.. Burnundan kıl aldırmayan havalı kadınlara benzetirim ben onları..

Gölgesinde bir oturun, sürekli iğnelerler sizi..Onların yapraklarına pür denir..Bir iğne omzunuza, bir iğne başınıza, bir iğne yüzünüze.. O kadar havalı ve kokuludurlar ki, başlangıçta pek umursamazsınız.. Hatta gölgesinde oturmanıza izin verdiği için onlara minnettar kalırsınız.. İğneleri de size ilginin bir göstergesi sanırsınız.. Oysa pür, yangının çakmağıdır..

Oysa hiç durmadan iğnelerler sizi.. Sürekli ama.. Hiç durmadan iğneler atarlar.. Onların iğneleri çevrenizde, ayağınızın altında, saçlarınızda doluşup durur.. Yerler pür doludur artık.. Pür öyle bir lanettir ki anlatılmaz.. Onun olduğu yerde ot bitmez.. Çayır çimen olmaz.. Güzellik olmaz.. Üstelik o kadar birikir ki, Yangın yeridir aslında pür birikmesi.. Kendi yaşamlarımız pür yangını değil mi sanki?