Rastgele

Her sabah yeni bir başlangıca uyanıyorum. Bazen bunun farkındayım, bazen değilim. Zorlanıyorum rollerimde. Çünkü birçok yöne akması istenilen bir nehrin karmaşasını yaşıyorum içimde. “Ne istiyorum?” “Var olma mücadelesinin neresindeyim?” soruları kafamda dolanıyor.

Mutluluğun genel bir hal olduğunun farkındayım. Bu nedenle an’ a odaklanıp, yaşadıklarımı çok da ciddiye almamaya çalışıyorum. Sadece bunu yaşarken ne öğrendiğimi soruyorum kendime… Bütün olanlar, üst üste gelenler; aynı türde sınavlar ne yapmamı istiyor benden…

İnsanlar değişiyor, sorunlar değişiyor; içerik değişmiyor. Benim tepkilerimin, tepkisizliğimin yukarıdan baktığımda çok da değişmediğini görüyorum. Ama artık günler daha hızlı akıyor. Olgunluk belirtisi bir şeyler görmek istiyorum kendimde. Daha farkında, daha vurdumduymaz, daha daha daha…

Bazen bilinçaltımda olanları düşündükçe; sebep sonuç ilişkisi kurdukça açığa çıkanlar canımı acıtıyor. Kendime çok acımasız davrandığımı hissediyorum. Birilerinin yaptıklarından kendimi sorumlu tutuyorum.

Günah keçisi değilim, kurban değilim.Herkes kadar hata yapma ayrıcalığı olan, zarar gördüğünde korunmak için geri çekilen, çoğunlukla susmayı tercih eden biriyim. Sadece insanlara güvenim artık daha az. İnsanları seviyorum ama uzaktan. Çünkü yaklaştıkça canım acıyor. Dikenlerinin beni kanattığını hissediyorum. Görünmeyen damlalar vücudumdan çıktıkça güçsüzleşiyorum. Kendime çekilip güç toplayınca ancak o zaman tekrar fanusumdan çıkabiliyorum.

Beklenti denen şeyin ne olduğunun kafamda bir anlamı yok. Günün bana getirdikleriyle içinden istediklerimi alıyor, bazısını da yoklayıp bulduğum yere geri bırakıyorum.