Ruhumuza bir Çocuk dokundu

Çocuktum ben, küçüktüm!

Susuyordum, biraz da korkuyordum.

Nereden geldik, bilmiyordum.

Yasaklar kabulümdü, kurallar mecburiyetim,

O yüzden nereye gidiyorduk, bilmiyordum...

Tüm nefesim oyuncaklarımdı oysa,

Bir hasrete takılı kaldı,

Bir yerde düştü ama!

Nerede kaldı, bilmiyordum...

Denizin ortasındayım şimdi, 

Birazdan kıyısında olacağımı bilemezdim!

Oyun parkına mı açılıyorduk,

Yoksa oyuncağımı bulmaya mı,

Belki de balık tutmaya?

Uzaklaştık, iyice uzaklaştık,

Evim nerede kaldı, bilmiyordum...

Artık ihtimallerin kıyısında, umutlarımı bırakıyorum.

Bir elimde şeker de yok...

Belki de büyüktü bu dünya bana!

Sen çocukluğuna özeniyorsun ya

Çocuktum işte ben, küçüktüm.

Neden öldüm, onu da bilmiyordum!

Karanlık bir uykudan uyandım belki de ve 

İNSANLIK NEREDE gerçekten bilmiyordum, uyurken utandım...