Ruhumuzun aynasına bakmak

Kendini beğenme, kusurlarını görmezden gelme hepimizin doğasında var olan özelliklerden. Kimi insanda bu özellik, normalin çok üzerinde görülür. “Burnu kaf dağında” olanlardandır bunlar. Aynalara baksa da kusurlarını göremez ama başkalarının en ufak kusurlarını hemen fark eder.

Kimileri de kusurlarını bilir, aklını kullanarak , onları bir şekilde örtmeyi , kapatmayı da becerir.

Aynalar belirli bir yaştan sonra, gerçek dostlar gibi bize gerçeği acı da olsa söylerler...Gerçi şair “Yıllar yılı dost bildiği aynaların, düşman gözüktüğünü” söylüyor. Ama bana göre gerçek dost onlar; düşman değil.

Aynalara baktığımızda fiziğimizle yüzleşir en ince hatlarımıza kadar inceler, bazen memnun bazen hüzünlü ayrılırız karşısından. Peki ya ruhumuz?...Ruhumuzun aynası yok mudur? Ruhumuzun aynası; egomuzdan, ön yargılarımızdan, ezberlerimizden sıyrılmış, öz benliğimizdir. Özbenliğimize ne denli samimi içten yaklaşabilirsek ruhumuzu görebilir, sorunlarımızla da bu şekilde baş edebilme olanağını yakalayabiliriz.

Kendimizi eleştirebilme-ki buna yaygın tanımla özeleştiri diyoruz- canımızı acıtır çoğunlukla. Başkalarını gözümüzü kırpmadan kolayca eleştirir, yerden yere vururuz. Aynı konuma kendimizi getirirken binbir mazeret buluruz. “ Ama benim durumum farklı ama şöyle, ama böyle” diye saklanacak yer ararız.

Empati diye adlandırılan “onun yerine kendini koyma “ cesaretini hangimiz, ne kadar yapabiliyoruz acaba ?

Eşimizle, çocuğumuzla veya trafikteki herhangi biriyle tartışabiliyoruz ve hemen her konumda biz haklı oluyoruz...

Olayın üzerinden saatler geçtikten sonra düşünmeliyiz. Bizi hatalara pişmanlıklara düşüren, insani duygularımızı zayıflatan egomuzu bir yana koyarak düşünmeli, tekrar tekrar düşünmeliyiz.İlk dakikalarda karşımızdakine yüzde on hak verirken geniş açılardan olaya baktıkça yarı yarıya hatayı paylaştırdığımızı hatta giderek kendimizi haksız bulduğumuzu görürüz.

Bu her zaman böyle olur diye bir kural yok tabii ki. Tamamiyle bizim haklı olduğumuz durumlar da olabilir. Benim söylemek istediğim; kendimizle acımasızca yüzleşebilme cesaretini bulabilmek için zaman zaman dış etkilerden arındırılmış bir ortamda duygularımızı sorguya çekmeliyiz.

Birbirimizi anlamak, karşımızdakinin yerine kendimizi koymak ve de onun fikirlerini yorumlarken aceleci olmamak gerekir.

Ruhumuzun aynasında kendimize bakarken olabildiğince tarafsız olmaya çalışmalıyız.