Rutin hayat…

Benim gibi emekli olup da başka bir uğraşısı olmayanların, programla ve zamanla pek işleri olmaz. 

Ancak istem dışı (gayri ihtiyari) oluşmuş bir düzenimiz de vardır. Buna göre en az günde bir defa Öğretmen Evi’ne uğrarız. 

Uğrama zamanımız da kendiliğinden oluşmuştur. Öğleye doğru 12.30 ile öğlenden sonra 14.00 saatleri arası. 

Bir nevi esnetilmiş mesai gibi! 

Gidince, ilkin okuma salonuna uğrar ve günlük gazetelere göz atarız. Bu esnada çaktırmadan salon kapısını gözleriz. 

Çünkü açılan kapıdan içeriye giren, bizim için önemlidir. Gelen oyun karemizden biri ise, keyfinize diyecek olmaz. 

O zaman çocuklar gibi seviniriz. 

Üç veya dört kişi olduk mu, okuma salonunu terk eder, oyun salonuna geçeriz. Ya okey ya da iskambil karesi kurarız. 

Oyun esnasında türlü mevzularda konuşuruz: Eğitimden, sağlıktan, ekonomiden, siyasetten, yerel sorunlardan vs… 

Konular üzerine fikir yürütür, sohbeti koyulaştırırız. 

Arada bir aynı konuda fikirler çakışır. Böyle durumlarda karşılıklı sesler yükselir ve istemesek de tartışma olur. 

Bu aşamada, oyundaki şans faktörü bazen tartışmanın alevlenmesine ya da sulh ile sonuçlanmasına yön verir. 

Dahası oyunda kazanma şansı yüksek olan oyuncu, gerginliği azaltmak adına alttan alarak, kaybeden oyuncuya biraz taviz verir/verebilir. 

Buna rağmen sükûnet olmazsa ve tartışma devam ederse; o zaman yan masalardan müdahale kaçınılmaz olur. 

“Yeter artık, kafamızı şişirdiniz.” türünden, tartışmanın sona erdirilmesine ve salonda sükûnetin sağlanmasına yönelik uyarılar gelir. 

Öğretmen Evi’ne takılan emekliler olarak bir günlük rutin yaşantımızın bir yüzünde yukarıda anlatılanlar var. 

Hani derler ya! “Varını veren utanmaz.” Bizde olanları sizlerle paylaşmaya çalıştık. Umarım sıkılmazsınız! 

Malumunuz olduğu üzere, herkes gibi bizlerin de hayatımızın bir diğer yüzü daha vardır. Ancak o, bizim özelimizdir. 

Dolayısıyla, işin o kısmıyla ilgili ileri, geri laf söyleme ve birileriyle paylaşma lüksüne sahip değiliz. 

Şayet bir aksilik olmazsa o diğer yüz, büyük bir olasılıkla bizimle mezara gider.