Rüzgarda vals yapmak

Kumları eşeliyordu Hayat, dalgaların sahile vurup geriye dönmesinden kalan zamanda, arada kumların içinden çıkan çakıl taşkarını ayırıyordu. Bunları yaparken kendi dünyasında kurduğu hayalleri düşünüyordu. Esen rüzgara kollarını açıp, rüzgarın ıslık sesini keman sesiyle örtüştürüp kendine orkestra yaptı. Ömür' ü aldı karşısına ve vals yapmaya başladı. Hayal dünyasında bu mutluluğu yaşarken hiç bitmesini istemiyordu. Ömür, hiç sesi çıkmadan Hayat' a sıkıca sarılmıştı hiç kopmamacasına. Atmosfer öyle büyülüydü ki esmekte zorlanan rüzgar daha da sert esmeye başlamıştı. Zaman duraladı ve AŞK DİLE GELDİ... "isyan etti, hissedişlerin yaşanamamasına". Islık ardındaki vals artık rüzgarın azalmasıyla son buluyordu.

Yaşam biz çizgi içinde aşklarına öyle bir yön vermişti ki, hep aynı yerde eşeleniyorlardı. Şimdilerde ne kadar net itiraflar olsada, zaman da onları ne çabuk birleştirmek istese bile, belirsiz bir nokta vardı anlaşılmayan. Ruhlar ne kadar birleşsede, gerçekte hep uzaktılar. Rüzgar kesilmişti, valsin son adımlarında Hayat' dan bir ıslak gözyaşı süzüldü ayırdığı çakıltaşları üzerine.

Şimdilerde ne zaman bir rüzgar esse Hayat' ın vals şarkısı çalıyor ve her bittiği noktada aynı gözyaşı tekrar akıyordu. Kumdan bir şato içinde saklanan gözyaşları hep Ömür' e kavuşacağı anı beklerken kaderine razıydı artık. Şartlara boyun eğdi ve kumlarla eşelenmeye devam etti.

Hayat, yarı açık gözleriyle semaya yöneldiğinde, bulutlar ardından gelen tek bir damlacık ıslaklık, akmakta direnen gözyaşıyla birleşip aynı anda süzülüverdi yanaklarından aşağıya. İşte bu aşklarının doğa katında temsilciydi. Hafif bir tebessümle gözlerini kapatıp Ömür' e teşekkür edip gelecekteki minderli evlerine doğru yürüyemeye koyuldu...