Sahne 1

Akşamın karanlığı çöktü.

Etraf öyle sessiz ki çıt yok. Bir rüzgâr sesi hafifçe ıslık çalıyor sevgili gibi.

Gideyim diyorsun peşinden.

Yapraklar uçuşuyor bir yandan, ürperiyorsun.

Kıyıya doğru yürüyeyim dedim. Dayanamadım seslere daha fazla.

Dalga sesleri kıyıya yanaştığımı hissettiriyordu. Yamaçtan aşağıya doğru indim. İnce kum ister istemez ayakkabılarımı çıkartmama sebep oldu. Çıkardığım yerde de bıraktım.

Ne kadar yürüdüm bilemiyorum, pantolonumun paçaları ıslanmış hiç fark etmedim. Üşümüşüm onu da fark etmedim ne düşündüm yürürken, hiç hatırlamıyorum.

Aklımda kalanlar rüzgârın ıslığı ve dalganın sesi.

Bir kaya görmüştüm sahilde ne işi var burada diye düşünmüştüm. Bu kasabaya ilk geldiğimde

Sonra yine böyle bir gecede anladım ki çok insan oturmuştur bu kayanın üzerinde.

Kaya az yüksek insan boyundan. Daha doğrusu kaya kütlesi.

Üzerinde oturduğunuzda sanki bir salonun locasında gibi oluyorsunuz.

Bazen hüzünlü bir aşk hikâyesi var sahnede, bazen coşkulu bir kalabalık koşuşturan.

Bazen bir konser. Duygu dolu bir müzik, deli deli saplanan içine.

Oturuyorum yine izlemek için ne var acaba bu gece diye.

Bu gece sahne boş.

Haftaya pazara kısmet artık. Duy.