Sahne ve sen

' Sahne tozunu bir kere yuttun mu bir daha kolay kolay bırakamazsın ' derler...
Evet... Sahne bambaşka , büyülü bir mekandır. Hiçbir şey yapmadan sadece o platform üzerinden boş koltuklara bakmak bile heyecanlandırır insanı... Doktor olabilmek için 6 yıl okumaya, zengin olmak için paraya yada ünlü bir futbolcu olmak için futbol oynamaya ihtiyacın yoktur o büyülü yerde... Sadece hayal gücünün sınırları vardır seni sınırlayabilen...

Oyun aşamasına geçildiğinde yüzlerce kez sahneye çıkar , provalarda yüzlerce kez aynı oyunu oynarsın . Bazen sıkılır, daralır hatta nefret bile edebilirsin... Katlanılan bütün bu sıkıntıların, yapılan bütün o çalışmaların hepsi ama hepsi 'o gün' içindir .
' o gün ' ün sabahı gelip çattığında garip bir duygu kaplar içini... Akşam olup da panolar ve dekorlar kurulmaya başlandığında artık heyecan son haddindedir... Makyajın yapılıp, kostümünü giyip, aynanın karşısına geçtiğinde, sen olmayan başka bir sen vardır artık karşında... Sadece konsantre olmaya çalışırsın...
Ve.... Oyun vakti...

Seyirciler içeri girmeye başladığında heyecan yerini korkuya bırakmıştır. Elinde olmadan titremeye başladığını fark edersin ilk önce... O an tüm repliklerini unuttuğunu zanneder, içinden sahneye ilk çıktığında söyleyeceklerini tekrarlarsın yada sahnede kesin ayağının takılıp düşeceğini düşünür olay anını beyninde canlandırırsın... Ağzının kuruduğunu fark edince ' su ' diyebilirsin sadece titremesine engel olamadığın sesinle... Farkında değilsindir ama konsantre olmuşsundur artık... Işıklar sönünce derin bir sessizlik olur etrafta ... Sadece hızlıca çarpan kalplerin sesi duyulur derinden ve sonra... Işıklar...
Sahneye ilk çıkmak, en zor olanıdır. Seyirci ile karşılaşan ilk sensindir ve belki de oyunun kaderini çizecek olanda... Sahneye çıkanları geçişler için bırakılan boşluktan izlemeye çalışırsın, seyircinin küçük bir olumlu tepkisi bile bayram havası yaratmaya yeter de artar sahne arkasında... Birbirine gülümseyen gözlerle bakan insanlar... Oyunu izlerken biri dokunur omzuna sıranın sana geldiğini hatırlatmak için... O an zaman durur sanki, hemen toparlanır, daha önce hiç almadığın kadar derin bir nefes alırsın ve sahneye çıkarsın... Her şey birkaç saniyede olup bitmiştir... Az önce titreyen ses, eskisinden daha gür çıkar. Ondan sonrasını pek hatırlayamazsın zaten... Kendini, sahneni bitirip kulise doğru ilerlerken fark edersin. Kuliste her zaman ki gibi gülümseyen gözler vardır seni karşılayan... İyi de oynasan, kötü de oynasan o gün, sahneden çıktığında seni bekleyen hep aynı görüntüdür aslında...
85 - 90 dakika çok çabuk geçer, bir anda kendini selam sahnesinde bulursun. bence oyunun en güzel sahnesidir ‘ selam sahnesi ’ ... O an sadece sen ve seni alkışlayan insanlar vardır... ' Hayatın anlamı bu!!! ' dersin içinden... Sıkıcı bir dersten teneffüse çıkmış çocuğun coşkusu vardır yüreğinde... Kim ne derse desin çoğu kişinin cesaret etmeye korkacağı bir işi yapmış, çok değer verdiğin birinin dediği gibi ‘ üretim yapılmayan bir toplumda sanat üretmişsindir ’...
Ve... Tebrikler...
Daha önce hiç tanışmadığın insanlar seni tebrik etmek için sıraya girer. Az önce sahnede söylediğin bir repliği bağırarak yanına gelir arkadaşların... Tabii ardından ağızlarda bir elma dolusu gülümseme...
Seyirciler çıkıp ta dekorları toplamaya başladığın an, en zor olanıdır. Az önceki coşku ve sevinç yerini yavaş yavaş hüzne bırakır. Yapılan onca çalışmayı düşünürsün önce... Sonra şükredersin Allah’ a sana sahneye çıkma fırsatı verdiği için...
Sana gülümseyen gözler etrafından geçerken, bir daha belki o arkadaşlarınla aynı sahneyi paylaşamayacağını düşünürsün... Herkes yavaş yavaş salonu boşaltırken son bir defa daha bugüne kadar severek yaptığın tek şeyi yaptığın, o büyülü yere bakarsın... O an biri dokunur omzuna, arkana dönüp de baktığında tiyatroya ilk başladığın günkü gibi insana güven veren gülümsemesiyle biri vardır karşında....