Şairlik nedir - 1 : Şairlik yazarlıktır

Yazarlık ne demek? Eli kalem tutar, demek. İnsanlar bu dizelgeye göre ikiye ayrılır. 1.Yazamayanlar; 2.Yazabilenler. İşte “Şair” taifesi bu ikinci ulama girerler ki, evvel Allah yazdıkları zaman mangalda kül bırakmazlar. Öyle bir yazarlar ki, onların okuru ayrıdır; genelde kendi yazdıklarını kendi okurlar veya diğer şair taifesinden de yolunu şaşıranlar arada sırada okur... Başka da okuyucusu yoktur. Onun için bütün şair milleti öldükten sonra meşhur olur. Adları defterin üst katına yazılır. 

Şair milleti yazar olurlar, aslında biraz da “geveze” olurlar; olur olmaz şeylerden sözederler. Biraz lafazandırlar. Ağızlarında nohut ıslanmaz. Çevresinde ne görürlerse, iyi, kötü zemmedip yazarlar. Hem de ne yazmak ; aman Allah...Bine bin katarlar. 

Eskiden şair taifesi yazmazdı, söylerdi. Kahvede oturanlar ağızlarının içine bakar, bu ozan hem çalıyor, hem söylüyor, Ne söylüyor? Diye saatlerce onu dinlerdi. O da nice destanları, palavraları bir biri peşi sıra atar... bir de daha var mı diye...arkasına bakardı...Sonra delikli demir çıktı mertlik bozuldu, yazının icadından sonra, artık şairi azamlar, söylememeye, aksine yazmaya başladılar. Artık meclislerin değil, “Dergilerin” adamları oldular, dergilerde kitaplarda yazmaya başladılar. 

Şair yazar, yazar da ne yazar...Şairin yazdığına bakan çok az olur. Çünkü onun “palavracılığına” inanan çok olur. Neden? Şairlik sanatları içinde ne yazık ki “abartma” bazı yerlerde “şoşartma” denilen “mübalağa” sanatı çoktur. Bir kez şairin söylediğinin yüzde ellisini atacaksın. Geri kalanın da neresini atabilirim diye bakacaksın. Eee daha ne kaldı geriye. Ama geriye kalan şey bülbülün söylediği şeyle aynıdır..Şair bir söyler, pir söyler; ruhların pasını siler... Okuyan , “oh..!” der.. (Der mi …?) 

Şair yazar da kaça yazar? Yazdığı bir ruh gibi, söylenir biter. Ne arşivlere geçer, ne de dizelgelere..Olsa olsa belleklere kazınır, yeri geldikçe söylenir; yeri gelince “darbı mesel” misali taş gibi fırlatılır..Şairin sözü ağırdır. Bazılarını korkutur. Çünkü insanlar bazen fena halde etkisi altında kalırlar. Çünkü şairler, yazarlar ama “güzel” yazarlar..Süslü yazarlar, onların yazdıkları, yazı bahçesinin gülleri karanfilleridir. Kokuları, renkleri yoktur ama kendilerine göre bir edaları vardır.