Samanyolu

İstanbul’a yaptığım ender ziyaretlerden birinde almıştım, Kerime Nadir’in Samanyolu adlı kitabını.

Sene kaçtı bilmiyorum ama çocuktum.

Nejat ve Zülal!

Hayatım boyunca aklımdan hiç çıkmayacak iki masal kahramanı.

İnsan teyze kızını sever mi?

Sevmemesi lazım ama…

***

Bir de Namık var.

Nejat’ın elinden imkânsız aşkını alan örümcek adam!

İnanmayacaksınız, onlarca defa okudum o kitabı..

İstemeden bazı bölümlerini ezberledim..

Çocuk aklımla, ne anladıysam!

***

Sonra dizi film olarak çıktı karşıma..

Aydan Şener ve Tolga Savacı; hala çok yakıştırırım ikisini.

Namık’ı oynayan Yaşar Alptekin’i o gün bu gündür sevmem.

Şimdiler de modaya uydu zaten!

Bir karakter, oyuncunun üzerine bu kadar otursun! Pes!!

İçten içe Zülalden de nefret ettim.

Nejat’ı seviyorken Namık’la evlenmesini kaldıramadım.

İhtiyar balıkçı ve yazarlık…. O günlerin gönlüme attığı imza sanırım.

Bir de Didar var!

Kaderin garip cilvesi o da Namık’ı seviyor…

Namık yüz vermeyince ne yapsın? Başkası ile evleniyor..

Oğlu oluyor, adını Nejat koyuyor.

***

Namık ve Zülalin evlendiği bölümde paramın yettiği kadar bira alıp soluğu meydanda çay bahçesindeki kamelyada aldığımı anımsıyorum. Üstüne sabahlamıştım.

Nasıl üşümüştüm.

Biri görse “bu ne hal birader?” dese…

Gel de diziye efkârlandığını anlat…

Kurtlar Vadisinde Çakır öldüğünde, maçlardan önce saygı duruşunda bulunanlar olmuştu, insanlar garipsemişti ya….. İçinizde eleştirenler olur mutlaka, fakat ben o adamları anlıyorum.

Anlamanın neresi kötü?

Yoksa kötü mü?