Şampiyonluk gitti geldi

Üç büyüklerce göz hapsine alınan ve “takip mesafesi” konusunda dev rakiplerini strese sokan lider Bursaspor'un, Antalyaspor önündeki halet-i ruhiyesi İstanbul takımlarından çok da farklı değildi. Sahaya çıkan yeşil-beyazlı futbolcuların yüzlerinden şampiyonluk apoletinin tahmini ağırlığını rahatlıkla anlayabilirdiniz. Muhtemelen “sahaya çıkın ve futbolunuzu oynayın” telkini ile yeşil zemine çıkan Bursaspor on biri, yedinci dakikada Antalyaspor'un baskın atağı ve Necati Ateş'in golü sonrası gerilimi iliklerine kadar hissetti. Ertuğrul Sağlam ve talebeleri açısından işlerin iyice sarpa sarmasını önleyen, on beşinci dakikada hakem Bülent Yıldırım'ın verdiği penaltı kararı oldu. Bu karar sayesinde Bursaspor, ilerleyen dakikalarda içine gireceği olası bir anksiyete halinden vakitlice kurtulurken biz de bir yandan ligimizde verilen kolay penaltı kararlarının muhakemesini yapmaya başladık.

Aynı gün izlediğimiz Manchester United – Chelsea karşılaşmasında ligimiz standardlarına göre 3 penaltı pozisyonu vardı ama İngiliz hakem Mike Dean; stadın Old Trafford, organizasyonun da Premier League olduğunu tescil eder kararlar verdi. Kimse kusura bakmasın bizde bu sezon alevlenen penaltı kumpanyası, Kayseri'de Roberto Carlos'un Cangele'ye yaptığı “sözümona” çekmeye dayanıyor. Zaten Fenerbahçe aleyhine verilen o penaltıdan sonra ipin ucu da kaçtı. Haftalar sonra çok benzer bir pozisyon için Fenerbahçe de “penaltı isterim” diye yaygarayı koparmadı mı? Bakalım bu işin sonu nereye varacak!

Antalyaspor'un Bursa deplasmanındaki görüntüsü; rakip sahada lig lideri ile karşılaşan bir Anadolu takımının çok ötesindeydi. 4-4-2 gibi görünen dizilişte orta alanın her iki kanadındaki Tita ve Ali Zitouni cesurca ataklara katılarak, Bursaspor ceza alanı ve çevresine üçüncü – dördüncü forvetler olarak yerleştiler. Necati, Tita, Ali Zitouni ve orta alandaki Ertuğrul gibi süratli futbolcuların çokluğu bireysel beceri ile birleşince hatırı sayılır bir kontratak tehdidi oluşturan Antalyaspor, maç boyunca Bursaspor defansını tedirgin etmeyi başardı. 15.dakikada Bursaspor adına gelen beraberlik golünden 78.dakikada kaptan Ömer Erdoğan'ın kaydettiği gole kadar maç dengede devam etti. Bastıran Bursaspor, Yalçın – Batak tandeminin eksikliği sebebiyle defansın göbeğinde iki bekini (Erhan Güven – Orhan Ak) kullanan Antalyaspor takımını bir türlü alt edemedi. İkinci yarının ilerleyen dakikalarında Antalyaspor'un biraz “skoru koruma içgüdüsü” biraz da “kontratak zemini hazırlama” gayesiyle defansını kendi kalesine yaklaştırması, 3 puanı Bursaspor'a getiren en önemli sebepti.

90 dakika genelinde göze çarpan en önemli husus, farklı taktik düşünceler içerisinde oynamalarına karşın hem İ.B. Belediyespor'un hem de Antalyaspor'un Bursaspor'a ecel terleri döktürmesi oldu. Burada çıkarabileceğimiz iki önemli sonuç var. Bunlardan birincisi, Bursaspor üzerinde inkar edilemez bir psikolojik baskının olduğu gerçeği. Diğeri ise rakip yarı alanda çok adamla baskı uygulayıp sonuç almadan Bursaspor'un oyununu rakiplerine kabul ettirmekte zorlandığı. İ.B. Belediyespor, ayağa oyunu ile Bursaspor baskısını kırınca savunma hattını az adamla yakalama şansı bulmuş ve bu şansı iyi kullanmıştı. Antalyaspor karşısında ise Bursaspor kontratak vermemek adına kontrollü oynamayı seçti ve geride çok adamla kaldı. İleride bildiğimiz baskıyı kuramayınca da yine zorlu bir 90 dakika oynadı.

Bu iki maç Bursaspor'un taktik anlamda çözülmesine yönelik önemli doneleri teknik adamlara verirken, yeşil-beyazlı camiayı da “Çanakkale geçilmeze karşı oynama”, “rakiplerin her maça motive olması” ve “kazanma zorunluluğu” gibi dört büyüklerin yıllardır boğuştuğu kavramlarla tanıştırdı. Demek ki neymiş, eleştirmek serbest ama “büyük takım” olmak kolay değilmiş.