Sana kırmızı çok yakışıyor...

Klasik mÜzik konserine ilk gidişimdi, müziği sevdiğim için değil arkadaşımı kırmamak için gitmiştim bu konsere. İzliyiciler modern ve kültürlü insanlardı, bu müzikten anlamayışımı kendimde eksiklik olarak görmüştüm çevreme baktığımda, ama sevmiyodum bu müzik turunu ne yapabilirdim.

Salonun kapıları açıldı bizi içeri alırken gecenin program akışını gösteren menüyü takdim ettiler. Arkadaşım sıkı sıkıya tembih etti, müzik bazı yerlerde durur sakin bitti sanıp alkışlıyayım deme madara olursun tamam dedim sen merak etme.

Muzisyenler yerlerini aldilar bak dedi en arkada bir sandelye bos gecenin sonuna dogru bir muzisyen gelecek ve calinan muzigin bir yerinde elindeki tokmagi davula bir kere vuracak ve onun gorevi bitecek. Vay be dedim adamin isi ammada zormus. Muzik basladi herkes gibi bende muzigi dinliyorum. Herkes alkislarken bende alkisliyorum, taa ki o sanssiz an gelene kadar. Gecenin sonuna dogru, muzisyenler bir sure icin durunca muzigin bittigini dusunerek basladim alkislamaya alkislayan tek kisi bendim ve muzik parcasi hunuz bitmemisti ve iste oglum dedim. Gecenin bombasini patlattin arkadasimin uyarisina ragmen, bu muzikten anlamadigini salondaki herkese ispat ettin kendinle ne kadar ovunsen azdir. Tek tesellim icerisini karanlik olusu ve yuzumun kirmiziligini kimsenin gorememesi idi.

O geceden sonra ne arkadasim beni bir daha klasik muzik konserine davet etti, nede ben klasik muzikten bahsettim. Simdi klasik muzigi cok seviyorum ama konserine gitmeyi aklimdan bile gecirmiyorum, ayni hatayi tekrarlamamak icin.