- Kategori
- Şiir
Sandal
bır adam ve sandalı umudunu yanına alıp mavide sallandı ...
Sabahın yorgun mevsiminden uzakta
Yalancı bir gülümsemenin tam ortasında başladım
Cümle gibi yaşamaya.
Satır başları kırdı umudumu her virgülden sonra ümitlensem de
Farklı bir çağ düşleyip umutsuzluğu aldım
Kara kaleme…
Kalemden düşen her damla mürekkep çıkartabilse beni…
Düştüğüm boşluklarımda doldursa ayaklarımın altını
Belki…
Bir merdiven gibi el etse bana... Çıkardım ama…
Karanlıkları gösterdi bana
Sayfa sayfa…
Korkmadan hayal ettim sandalı ve maviyi
O an umutluyum,
Karanlık olsalar da…
Uyandığımda başka bir insan olarak uyanabilir miyim?
Ya da surette kaybolup özgürlükle
Aynı şarkıyı tekrar söyleyebilir miyim?
Ezgisini hatırlayamadığım şarkılarımın sözlerine takılan yüreğim
Uçtu bir kuş gibi sessizliğin nakaratlarına
Dilimin ucundaki melodinin tavrına bakmamacasına
Besteledim yeniden
Her söz doğurdu ölümümü
Küreklerın denıze boğulduğu yerde
Ölüm ve yaşam arasındaki dengesizliğime dengelenme
Karanlık satırların ezgisiz sarkıların arasında
Umut ve umutsuzluk girdabında
1 adam 1 kayık 2 kürek bir can sayılmadı
Bir adam bir sandal iki kürek
Mavilikte devrilip dalgalarla uğraştı