Sandım ki...

Sandım ki…

Bugün hava daha güneşli olacak, sabahın ilk güneş ışıkları yüzüme vuracak.

Yanılmışım… Sabahın daha ilk saatlerinde var olan güneş, yüzüme dokunamadan yerini bulutlara teslim etti. İyiye işaret değildi.

Sandım ki…

Telefonum susmayacak. Mesaj kutusu dolup taşacak.

Yanılmışım. Telefonum çaldı çalmasına da, sebebi farklıydı.

Sandım ki…

Hediyelerim beni bulacak. Çiçeklerim ben işe varmadan masama doluşacak.

Yanılmışım… Hediye geldi, gelmesine ama Kabak!

Sandım ki…

Annem-babam aradığında; “kızım iyi ki varsın diyecek” geçen yıl öyle demişti, daha yüzümü bile yıkamamışken, onlar bahçeye varmadan.

Yanılmışım… Annecim aradı ama bahçede çalışanlara sakız istedi… Bugün bahçede fındık toplayanlar Güneydoğu kökenli arkadaşlar. Annecim onlara aracı oldu.

Hani arslan burcu olmak gerçekten güzel, hemde şahane... ama niye fındık zamanı? Unutulayım diye mi?

Sandım ki…

Ayrılıklar olsa da, dostluklar baki…

Yanılmışım… Ayrılıkların ardından gelmezmiş dostluklar… Unutulurmuş söylenen sözler.

Sandım ki….

Şaşırtır dostlar, arkadaşlar.

Yanılmışım… Herkesin kendine göre hayatı var.

Bütün dertleri benim “doğum günüm”mü?

En iyisi kendi kendimi ifşa etmek…

Hatırlayana dair buruk acım.

Kırılganlığımı, “Hayır, şartlar en olursa olsun asla dediklerimde” yanıldığımı.

Zaten yanılmalarım yazdırdı bana bunu…

Yoksa… Neyime doğum günü…

Unutmak en doğrusu bu günü. Kabul ettim artık büyüdüğümü…pardon, yolu yarıladığımı...

Bir dörtlüğe rastladım bugün.