Şanslı Kedicikler!

Bir apartmanın ikinci katında oturur annem! Hem diz ağrılarından dem vurur her fırsatta. Hem de onlarca basamağı nasıl ineceğim yavrum diyerek, hastane randevularını erteler! Ama kedilerin kahvaltısını vermekten de hiçbir zaman geri kalmaz. Önce balkondan koyu bir sohbet başlar aralarında!

Şişşşt canım açmısııııın?

Yoldan geçenler kendilerine seslenildiğini sanıp yukarıya bakarlar kızgınlıkla! Yapma anne derim, dilenci yerine konulduklarını sanacaklar! Kediye konuşuyorum desen kim inanır!

Bir sabah erken uyanmış gizlice izlemiştim onları!

Meğer akşamdan hazırlanmaktaymış ziyafet tabağı!

Hemde öyle arta kalan yemeklerden değil, menü en az bizlere sunulanlar kadar özel!

Önce plastik tabaklarda birer porsiyon makarna, ardından bir poşet dolusu tavuk kanat!

Kemikleri ince olurmuş ya güya, kedilerin dişleri zorlanmazmış!

Ama bir çoğu haince davranmaktaydılar!

Yemek yerken o şuh sesleriyle miyavlamalar iyi!

Ama okşamak için el uzatılınca tıssssss!

Sokak kedisi onlar, kendilerini sevdirmezler demiştim.

Hem çöp konteynırlarına girip çıkıyorlar, mikrop taşırlar demiştim.

Alayım sana bir Van kedisi, besle evde, seversin doya doya!

Aman oğlum yok, yoook demişti. Koltukları tırmalıyor, delik deşik ediyorlar..

Hem böylesi daha iyi, daha çok kediye yiyecek ulaştırıyorum!

Karşıyaka’nın tüm kediler tanıyorlar artık beni.

Tanıyorlardır dedim belki ama, mırlayarak bir teşekkür dahi etmiyorlar..

Ben böyle bir sevgi görmemiştim daha önceleri, karşılıksız aşk yani...

Haa sahi bir de, görev yaptığım hastaneden bir psikyatri doktoru hatırlıyorum.

Hafif kaçık bir kadın derlerdi arkasından konuşanlar.

Arabasının bagajı dopdolu gelirdi her sabah.

Bir kedi ordusu hazırda beklerdi otoparkta.

Ama onlarda kaçışırlardı ziyafet sonrasında.

O da koşardı peşlerinden.

Bir teşekkür alayım, bir kez olsun okşayayım diye!

Ama sonuç yine değişmezdi.

Tısssssssss!