Savaşın çocukları

Bize savaşın çocukları diyorlar,
Ama neler yaşadığımızı bilmiyorlar.
Oysaki ben mesela, hep okula gitmak istemişimdir,
Ama kurşun yağmurunun yada ağıtların gölgesinde değil.
Hep bir dilden kardeş olduğumuzdan bahsediyorlar,
oysaki annemi daha ben altı yaşaındayken kaybettim.
Ufacık ellerimde annemin kanı 'Anne kalk eve gidelim '
Derken hatırlıyorum kendimi.
Radyodan duyuyorum, bu gün DÜNYA ÇOCUK GÜNÜYMÜŞ.
Sipiker bu güzel günde, diye başlıyor sözlerine
Oysaki ben iki gün önce aynı odanın için babamın,
Kanlı yüzüne dokanmış baba ne olur kalk diye ağlıyordum.
Ama ben daha çocuğum, çocukların günü bu gün.
Peki ama çocukların günüyse, neden ağlamaklı bakıyor gözlerim
Belkide okula gidemediğim için, dolmuştur gözlerim.
Yok oda değil, sanırım açlığım olabilir beni ağlatan.
Acaba diyorum bazen Yoksa ben büyüdümmü.
Akşamları kendi başıma kalabiliyorum ve
Sabahları ekmek bulmak için apansızca dolaşabiliyorum.
Bazen çok güzel bir rüyada buluyorum kendimi,
Annem babam hemen yanıbaşımda.
beni okula hazırlıyorlar ne kadar güzel,
Çok sevinçliyim defterim, kitabım, kalemim hepsi bir tastamam.
Hadi kızım diyor annem, geç kalma okuluna ve
Ben okula gidiş yolunda bir patlama sesiyle uyanıyorum.
Rüyamı bölen bu patlama sesi beni çok kokutuyor
Bir kenara büzülmüş düşünüyorum ya burayada gelirse
Dua ediyorum sonrasında ALLAHIM ne olur evim yanmasın....