Şehrin öbür ucu / Bölüm 2

Apartmandan çıktım hızlı adımlarla ana caddeye ulaşmaya çalışıyordum. Böylelikle F treniyle şehrin en kuzeyinde bulunan iş yerime gidebilirdim. Kuzeydoğu caddesi boyunca yürümem gerekiyordu fakat öbür yolu deneyip C treniyle tüm şehri dolaşıp varoşlarda rezil olmak anlamsızdı. Özellikle yanımda pahalı kameramla oradan donsuz çıkma ihtimalini göze almak istemiyordum. Bir yandan ilerlerken yanımdan geçen taksilerin kornaları ve çok uzaklardan duyulan ambulans sireninin yerini bir anda sonunda uzun uğraşlar sonunda çözdüğüm kulaklıklarımdan gelen Rainbow’dan "Temple of the King" aldı. Rahat adımlarla ilerliyordum müziğin temposuna göre. Aslında metropol insanına göre değildir bu tempo yavaş kalıyordum yanımdan geçip gidenlere nazaran. Hatta söylenenler bile olmuştur kesin. 

Güneş doğmuştu oldukça güzel bir güne, fakat iyi uyuyamayan ben için oldukça kötü bir durumdu güneşli hava. Gözlerim son zamanlarda o kadar hassas olmuşlardı ki ışığa tahammülleri yoktu. Tempoyu bırakıp bir an önce ana caddeye ulaştım ve köşedeki girişten metroya indim. Birkaç yüz basamak ve bir iki turnikeden sonra Doğu Konsolosluk Caddesi durağına vardım. Aslında kalabalık olmasını beklediğim durakta 10 bilemedin 15 kişi vardı. Genelini evrak çantalı iyi saç kesimli beyaz yakalıların oluşturduğu durakta bir kaç teenager bir kaç güzel kadın bulunuyordu. Kırmızı kabarık montlu kısa beyaz saçlarından ve çirkin esmer yüzünden ses tonunun sigaradan kalınlaşmış olduğunu tahmin edebileceğiniz bir kadında orada duruyordu. Nihayet gümüşi renkte fakat üstü çeşitli yazılar ve graffitilerle kaplı olan tren geldi ve herkes içerideki kalabalığa karıştı.