Sen git, "üstadın" gelsin!

Büyüdük de;

Gözde, kanatta yaşlı,  sırtta  yük ...bi ayağımız burkuldu, kaç ezgi saçıldı? Sarıldım yeşil dalına, sarındı yeşil yaprağıma...İçtik  saf düşünden o ağladı ben ağladım ...

...

Köpürür durur…

1000 yıllık beşiğimizi sallar akyel

Dünden geçtik yarını diriltmek üçün

 Güneşi görür,  sevdalı çırpınır Karadeniz yine

 

 Çıkıyorum ortaya…

Gönül borcudur, hatırlanmaz sanılır ücrada kalan  

O mağara, o mahzen,  o kızıl bölük, dolu şarap

Yüreğimizde yaşam düğümü,  düdüğü çalar yine

 

 Yağmur sonrası doldur su kabını canciğerim

Sözler içerim, kapansa da o meyhane, belli adresim

Mezarım da kim bilir, kaç bağ kurulu, Akdeniz yakın

Bilinç ovası, bilmez miyim bozkırı, hâk yeşerir yine

 

 Bir güvercin kanat çırpar, cemreler düşer ruha  

Kılcal damardan yol bulur-uz, hayat bu derler!

Köklerim-iz uzanır, çiçeğim-iz açar

Yıldızlar serpilir yatağımıza, ben yanarım yine

 

Şimdi;

Sen git, "üstadın"  gelsin! Her çiçeğin adı GÜL konsun

Hemen dikenleri kes, geç, türler arası tutuşsun kanın

Saklamam, yazarken “vefa”dan gözlerim sulandı yine

 

 Nil