Sen olmasaydın ne yapardım ben

Sen olmasaydın ne yapardım ben

Yaşamımın can evi, özü, çekirdeği

Canımın canısı kızım

Sen olmasaydın ne yapardım bilmem

Kimi böylesine derinden sevecektim ben?

Tıpkı bir yanardağın patlaması gibi

Bu kadar kimlere öfkelenecektim ben ?

Sarıldığım zaman kendisine, senden başka kim

Ilık bir nehir gibi içime akacaktı benim?
 
Sen olmasaydın eğer,

Yaşamım ıpıssız bir çöle dönerdi mutlaka...

Bir insan için bu denli acı çekmeyi

Bir insanı böylesine özlemeyi

Bir insan için bu yoğunlukta endişelenmeyi

Bilemeyecektim belki de hiç bir zaman.

Sen benim kızım olmasaydın eğer,

Sevgilerin hiçbirine benzemeyen

Başka hiç bir sevgiyle kıyas kabul etmez

Bu evlat sevgisini hiç tanımayacak

Hiç tadamayacak

Hiç yaşayamayacaktım...
 
Yani biriciğim, kızım, prensesim

Sen olmasaydın eğer, yaşamım

Çok tatsız tuzsuz, çok durgun

Ve de çok anlamsız olacaktı.
 
İyi ki kızımsın, iyi ki yürek sızımsın,

Benim yeryüzündeki en yoğun ifadem, özümsün.

iyi ki doğdun can suyum, iyi ki varsın

Senin var olduğun bir dünyada

İyi ki ben de varım, ben de yaşıyorum kızısı.

Yoldaşım, ustam Nazım’ın dediği gibi:

“Yalnız biz biliriz sevmeyi,

Hasret yalnız bizde güzeldir.”
 
Sahi sen olmasaydın ne yapardım ben?...
 

Yusuf ERDEM
Maltepe, 19 NİSAN 2005