Sen rahatsız olma

Demli olmuş diyerek su çektiğim çay bardağının içinde sen oluyorsun hep. Kurşun kalemimin ucunu açarken seni düşünüyorum. İçmesini bir türlü beceremediğim sigara dumanının en yakıcı yeri sensin. Yastığımın başucunda kokun oluyor sürekli.

Bilgisayarımı her açtığımda ekranında seni görüyorum. İsminin baş harfini kazıdığım odamdaki duvarı bir türlü silemiyorum.

Oturmalarımda, kalkmalarımda, sinirlenmelerimde, hüzünlenmelerimde sen varsın. Yoksun ama varsın işte.

Dallarda çiçekler açınca gülüşünü, esen her rüzgarda dağılan saçlarını hatırlıyorum.

Tek başıma çıktığım gezintilerde sanki sen varmışsın gibi, seninle konuşuyorum kendi kendime.

Yağmurlu havalarda seni ıslatmamak için daha yükseğe kaldırıyorum şemsiyemi.

Karanlıktan korkarsın diye salonun ışıklarını yanık bırakarak uyuyorum.

Sevdiğini bildiğim için kırmızı kravatımı çıkarmıyorum. Senin yaptığın gibi dilencilere bozuk değil, bütün para vermeye gayret ediyorum.

Fazla yatmıyorum, erken kalkarak dokunmaya kıyamadığın pencere kenarındaki çiçeklere su veriyorum. Kirli çoraplarımı kendim yıkayıp pantolonumu kendim ütülüyorum.

Eve ilk adım atışımda tıkırtılarını duyar gibi oluyorum. Yoksun ama var gibisin.

Seni rahatsız olmasın diye televizyonu sesli izlemiyorum. Yeni yıkadığın perdeler hemen solmasın diye arkadaşlara sigara içtirmiyorum.

Doğum günümde bana aldığın mavi gömleği giymeye kıyamıyorum. Senin dokunuduğun masanın üzerindeki kahverengi örtüyü yerinden oynatmıyorum.

Ben seninle çok farklıydım ama sen gittikten sonra daha da farklı biri oldum.

Uyurgezer değildim, senin yüzünden uykularım kaçtıkça gezinmeye başladım.

Duygulu birisiydim ama kolay ağlamazdım, şimdi inceden süzülen gözyaşlarımı gizleyemiyorum.

Yeni yeni huylar edinirim diye de korkuyorum.

En olmaz şeyleri yapmaya başlarken bunların daha farklı başlangıçları da beraberinde getireceğinden ürküyorum. Hal ve hareketlerim değiştikçe ben de değişiyordum galiba.

Değişmeyen sensin sadece; senin gelmemelerin...