Seni bulurum

<ı>Zamansız yağmurları düşünüyorum yürürken bu kentin orta yerinde. Milyonlarca insanın yaşadığı ıssız sokaklardan geçiyorum. Ne yana baksam zifiri bir karanlık. Sokak lambaların gücü bile yetmiyor karanlığı aydınlatmaya. Güneş çoktan küsmüş. Tarifsiz kaderler kaplıyor içimi, ne yana dönsem hüzne boğulmuş bir kent çarpıyor yüzüme. Anlamadınız demi… Anlamanızı beklemiyorum ki. Ben beni bildim... Kendini bilen bilir ancak beni de... Yoktur söze gerek... Kolay değildir anlatmak bulamıyorsan seni anlatan alfabeyi… Ben bildim vermenin ne kadar zor, almanın ne kadar kolay olduğunu...

…

Karıştım gecenin karanlığında kayıp yıldızlara

Dolaşıyorum ürkek adımlarla yıldızları

Leyla’sını arayan mecnun gibi

Yıldızlar kayıp ben yitik

Geliyorum Irak yollardan

Yolumu aydınlatıyor loş ışıklarıyla yıldızlar

Döner dururum sonsuz bir boşlukta

Issızlığa düşerim sonra

Raks eder yıldızlar peşim sıra

Issızlığın ortasında seni bulurum

İstanbul da