Seni sevmekle imkânsızı başarmadım mı?

Hayatımda yapamayacağım en imkânsız olayımı gerçekleştirdim. Sana âşık oldum! Hem de hiç olmayacak, yıldızları bile kıskandıracak bir aşk besledim sana. 

İsmini gördüğüm her yerde seni kalbime anlatamadım, kelimelerim yetersiz kaldı. Vazgeçilmeyen hayalimdin, gözlerinde kaybolduğum zaman. Ağladım belki yanımda olup gözyaşlarımı silersin diye. Tamam, kabul ediyorum seni istemek çok fazla ama en azından yağmurda gözlerine bakıp seni seviyorum diyebilseydim. Islanıp sana sarılsaydım. Kokunu içime çekseydim, gecenin hüznünde kaybolsaydık, o anı yaşasaydım seninle. Belki de bu kadar ıslatmayacaktı gözyaşlarım resimlerini, bu kadar nefret etmeyecektim kendimden, ellerim titremeyecekti yazarken, kalbim seni her hatırladığında acı çekmeyecekti, müzik dinlediğimde hüznün tadını sonsuza dek ve bir daha almayacaktım inan! Ama yapamıyorum işte. Bağlanmadım kimseye sana bağlandığım kadar. İşte şimdi kimse susturamıyor beni. Acı çığlıklarımı duyanlar, yardım etmek için geldiklerinde sadece onu getirin diyorum. Yapamıyorlar. Herkes duymasına rağmen sen duyamıyorsun içimdeki haykırışı, yokluğunda direnmenin ne demek olduğunu bilmiyorsun. Bu yüzden artık dayanamıyorum. Nasıl olsa benim için imkânsızsın. Evet, öyle ama senden imkânsız olduğun için değil pişmanlıklarım mantığıma ağır bastığı için vazgeçiyorum. Eğer imkânsız olduğun için vazgeçtiğimi düşünüyorsan, yanılıyorsun. Sende tutuklu kalmıştım, gözlerinde işte o zaman zaten imkânsızı başarmadım mı?