Seni takdir ediyorum!

"I appreciate it."

Psikolog değilim. Davranış bilimleri bilmem.

Sosyolog ya da antropolog değilim. Bilimsel kavramları bilmem.

Anne değilim. Çocuk yetiştirme teknikleri bilmem.

Velhasıl konunun bilimsel yanından dem vuracak yetkinliğim yok.

Ama bildiğim bir şey var ki; eğer birisinden nefret ediyorsanız hiç çetrefilli planlar yapmayın ondan kurtulmak için. Bir süre ona “sen bunu anlamazsın, yapamazsın, başaramazsın, olmamış” deyin. Bir de mimiklerinizle bunları destekleyin. Yaptığı her zararsız girişimde cesaretini kırın. Bu basit yöntemle bir süre sonra o insanı kolayca pasifleştirmiş olacaksınız. Bu, hukuki yönü ve yasal cezası olmayan bir cinayet yöntemidir. Haa, oldu ki bu işin sonunda fiziksel şiddete maruz kalan taraf siz olursanız, karşı taraf da “ne yapayım hâkim bey tahrik edildim” diyebilir. Bir de bunu kendi kendine uygulayanlar var ki ben o duruma da "intihar" diyorum.

İşin şakası bir yana, farkında mıyız ne kadar önemlidir hayatımızda desteklenmek, cesaretlendirilmek ve de güvenilmek?

Küçük bir çocukken bir şeyleri beceremeyip başarısız olduğumuzda anne babamızdan “bir dahaki sefere yapabilirsin” “büyüyünce daha iyi yapabileceksin” i duymak,

Düşük not almış bir öğrenciyken, öğretmeninden “çok daha iyisini yapabilirsin, buna gücün var” ı duymak.

Eşinden “ben sana güveniyorum, inanıyorum, sen de kendine inan” ı duymak.

Yöneticisinden “başarabilirsin, sana güveniyorum” u duymak.

Lafı uzatmanın pek gereği yok. Ne kadar sıklıkla duyuyoruz bu destek sözcüklerini? Ve ne kadar sık söylüyoruz başkalarına?

İngilizcede en sevdiğim kelime; “appreciate.” Amerikalılar çok sık kullanır; “I appreciate it.” “Yaptığını takdir ediyorum.”

Maalesef Türk kültüründe kullanmakta çok cimri olduğumuz bir sözcük ve kavram.

Yaptıklarınız en son ne zaman takdir edildi, hatırlıyor musunuz?