Seni uzaktan sevmek

Zaman ne çabuk geçir değil mi? Seni ilk görüşüm daha dün gibi. Daha dün gibi sevdanın yüreğime düşmesi. Hatta ilk defa sesini duymam bile dün gibi. Ardışık kahkahaların… Minik minik başlar giderek şiddetlenen gülüşlerin. En çok bu anlarını özlerim aslında. Sesinin tınısını hiçbir besteye değişmem derim kendime… Sen yanımdayken müzik dinlemeyişim işte bu yüzden.

Saçlarını savurarak kapıdan girişin vardı. Güvez elbisenin etekleri uçuşarak gelişini haber veriyor gibiydi. Selam verişin, parmaklarımın ucundan tutarak merhaba deyişin… Sıcacık kıvrılan dudakların ve pamuk bulutlu gri gözlerin… Daha ilk anda sarmıştın beni… Daha ilk anda gönül telim titremişti. Şöyle derin derin gözlerine bakamadım hiç… Sen yanımdayken başımın önde oluşu işte bu yüzden…

Sen varken seni özlemek… Sen yokken seni özlemekten çok daha beter biliyor musun? Yanımdasın, karşımdasın ama… Benden çok uzaktasın. İşte bende bu halini seviyorum zaten. Karşılık versen bana, tutsan ellerimi, sarılsan şöyle bir göğsüme yaslanıp… Yine böyle tutsağın olur muyum acaba? Lakin acabalara takılmak istemiyorum. Ben seni böyle uzaktan, forsa halimle sevmeyi seviyorum. Karmuğuma takıp sana dair her bir anıyı, gözlerimin uykusunda rüyama girmeni seviyorum. Seni uzaktan sevişim işte bu yüzden.

Her şeye rağmen yanında başkasını göremeye dayanamam. Uzaktan sevmeyi göze aldığım halde sana dokunan eller gönlümü dağlar. Dokuz nokta bilmem kaç şiddetinde depremler yığılır bedenime.Mutlu olduğunu bilsem bile ali cenap olamam. İntizar etmem sana fakat kalbine değen yabancıyı sineye çekemem. Ben seni uzaktan sevdim duman gözlüm. Uzaklara gönderemem. Üzülmüşlüğüm, işte bu yüzden.