Senin ruhun savaşçı!!!

Nedir bu her an oklarını fırlatacak gibi duruşu hayata ve bana karşı.Ben mi yanılıyorum yoksa ruhu mu savaşçı.Her şeyle ve herkesle kavgalı, her söze tepkili, bu sözler iyiliğine dair bile olsa.Farkında değil ruhunun ne derece savaşçı olduğundan.Yakıp yıkıyor, kırıp döküyor.Bu yıkılışlar, kırılışlar için illa top tüfek gerekmiyor biliyor herkes gibi..Bir bakış bir kelam yetiyor her şeyin altüst olmasına.

Aslında farkındayım, bu şekilde yaşamak hiç kimseye zevk vermiyor...

Sürekli çatışma halinde güzelliğe, iyiliğe hatta sevgiye karşı bile.Tüm dünya bunları kazanmak için savaşırken, savaşçı ruhun, var olan sevgiyi, güzelliği, iyiliği kaybetmek için savaş veriyor..

O, bu olamaz!!!

Hatırla derim ben... Annelerin babaların çocukları büyütürken aşıladığı sevgi tohumlarını. Nasılda mutlu oluyordu tüm çocuklar o zamanlar.

Şimdi aynı şekilde sen de çocuğuna ve çevrendekilere aşılamalısın bu tohumlardan.

Ya bana karşı?...

Yanlış anlama sakın, kimseyi ne yargılıyorum ne sorguluyorum, sadece savaşçı ruhların, bu hallerinden vazgeçmesini diliyorum.Çünkü insanın ruhu yoruluyor, gönlü yoruluyor.

Ey savaşçı ruh...

"Sen, bedenimde ve ruhumdaki sevgi zerreciklerine bile düşman olduğunu her fırsatta gösteriyorsun.En son zerreciği yok edene kadar da savaşıyorsun.

Bu durum elbette üzüyor beni, ama benim üzüntüm daha çok senin için sahip olduklarının farkında olmadığın için."

Savaşçı ruh, zaten büyük ve güçlüsün, bu gücünü olumsuzluklar için kullan, onlar için savaş ver iyilik ve güzellikler için değil..Her an patlayacak bomba gibi duruşunla kime ne meydan okumaya gerek var, sahip olduğun değerleri bir yumruk darbesiyle ezmeye, küçük düşürmeye ne gerek var...

İşte bu yüzden savaşçı ruh, anlamsız savaşlarınla, hayatı daha da çok anlamsızlaştırıp kendi ruhuna ve sevdiklerine uykusuz geceler yaşatma...