- Kategori
- Şiir
Senle Sönsün
"gitme sonbahar oluyorum" *
adaktım gelmelerine
bir yerim eksilirdi her seferinde
her seferinde
biraz daha ateş alırken kalbim
“sevdanın sıcak teriyle”
donardım arkanda bıraktığın tipide
/aşkın ilk kurşunu senden geldi
onun, ikinci yüzünü de sende gördüm/
giderdin, sesin kalırdı
kanattığın yeri oyardı gizli bir el
ölümcül sancılar başlar
sarar melânkolin
kara sözcükler uçuşur etrafımda
en has belâlısı olurdum gittiğin yolun
düşmanca bakışlarımdan lânetler yağardı üzerine
taş üstünde taş kalmazdı da
dünya başıma yıkılırdı sanki
kim konuşur, kim susar
duymazdı sese sağır düşen kulağım
gece körüne tutulur gözüm
göremediğim mavisinde
köpürür kapkara deniz
azgın dalgalarında savurur dururdu beni
“bana kuvvet ver” dediğimi duymazdı Yaradan
görebildiğim kadardım da
hüzün sarhoşluğundan
belki de, ben duymazdım onu o anda
bir dağ dikilir önüme
aşamaz, akamazdım kalabalıklara
gölgemden korkardım
yalnızlığımı gecenin dizine dayayınca susardı bedenim
kalabalığım da, yalnızlığım da sendin benim
aşkınla doluyken ben/de bendim/den taşardım ki
o vakit, yarılır kara dünyanın karnı
serilirdi ortaya yeşillikleri
varsan var, yoksan yokum
sensizliğim, yerle gök arasındaki boşluk
eksik dünyada eksik bir ben
billûr suyun /dan dudağıma değmezken
toprakta can bulmayan tohum
ölümün elindeki y o n t u y u m
bırakma ellerimi
dilsiz dillerimin dili
gönül bağımın tek gülü
içime akan saklı suyunla yeşerdiğim gün doğumlum
gecemi ışıtanım
karanlığa senle geçer gücüm
senle yaşlansın yüzüm
senle sönsün güneş, gökteki yıldızlar ve ay…
22 Aralık 2010
Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir
- Toplam blog
- : 467
- : 145
- Kayıt tarihi
- : 16.05.11
Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....