Sensiz Olmuyor

Sevdim seni, hiçbir karşılık beklemeden ve hiçbir karşılığa razı gelmeden. Tertemiz duygularla ve apak kalbimle sevdim seni. Mesafe koymadım aramıza, mesafe koymak isteyenlere inat. İçten, ta yürekten ve en derinden sevdim seni. Uzatmayayım; bildiğin gibi işte, sevdim seni.

Bazen sevmek yetmedi, âşık oldum sana. Gözüm senden başkasını görmedi, ellerim sana dokundu sadece ve zihnim seninle doluydu hep; başkasına orada yer yoktu, olmadı, olamazdı.

Gecelerimi seninle aydınlattım, gündüzlerime seninle anlam kattım. İçinde adının olmadığı cümle kurmadım hatta adının anlamını bilmeyenlerle dostluk kurmadım. Noktayı senin için sildim defterimden sevgimiz bitmesin diye, hep üç nokta getirdim sözümün sonuna sen belki cevap verirsin diye.

Nefes almadan adını tam on dört kez söyleyebiliyordum. Gözümü kapattığım an seni hemen gözümün önüne getirebiliyordum. Sana benzesin diye sesimi kısarak konuşuyordum, seninle birlikte çarpsın diye yüreğimde yüreğini taşıyordum. Cebimde tanıştığımız gün yere düşürdüğün kalemin var hep. Onunla yazıyorum sana olan sevgimi, gönül sayfama. Sen varsın diye yaşıyordum, sen varsın diye bu ömür yükünü taşıyordum.

Sırlarım sende, düşüncelerimin şekli sensin, duygularımın kafiyesi sana ait. Hep bir resim çiziyorum hayalimde, seninle sahilde el ele gezdiğimiz günün resmini. Kayalıkları şahit yapıyorum resmime, güneşi kulak misafiri, dalgaları da sessiz çığlık. En mutlu resimlerde sen mutlaka oluyorsun ve senin olduğun resimler her zaman mutluluk tablosunu tamamlıyor.

Her gün aynı saatte, aynı ağacın altında oturuyorum ve her gün aynı şarkıyı söylüyorum mırıldanarak. Akşamları kaçıp geldiğimiz ağacın altında ve birbirimizin gözlerine bakarak söylediği o şarkıyı: Hiçbir şeyde gözüm yok/Sen yanımda ol yeter/Kapkaranlık odama/Mehtap gibi doğ yeter...

Sonra ağacın gövdesinde gezdiriyorum gözlerimi. İşte kalp işareti içinde ikimizin adının ilk harfleri… Kapatıyorum gözlerimi. İki damla yaş akıyor gözlerimden. Silmiyorum o gözyaşlarını, az daha seni yaklaştırsın diye bana. Yürüyorum sonra arkama bakmadan. Yürüyorum yürümekten nefret ederek, yürüyorum hayatı bir an önce tamamlamak için.

Gezdiğimiz yerlerde geziyorum, çay içtiğimiz o şirin çay bahçesine gidiyorum mutlaka. Aynı masaya oturuyorum. Sana da söylüyorum bir çay. Sonra bakıyorum bardağına öylesine. Bardağınla konuşuyorum, görenler “deli” der diye sessizce. Kalkıyorum masadan, senin içilmemiş çayının da hesabını vererek ama sana niçin hâlâ yaşadığımın hesabını veremeden uzaklaşıyorum oradan.

Yağmur yağdığında, ıslandığımız günü; bir yıldız kaydığında, tuttuğumuz dilekleri; gece olduğunda, sana okuduğum şiirleri hatırlıyorum hep. Her şey seni hatırlatıyor.  Seni hatırlatıyor her şey. Sanki uzatsam elimi tutacakmışsın gibi ve sanki ve her an çıkıp gelecekmişsin gibi.

Şimdi sensiz hayat ne kadar anlamsız ve ne kadar boş. Hiçbir şey tat vermiyor bana, hiçbir şey tat katmıyor hayata. “İçten sevmek” kalmadı senden sonra.  “Yürekten bağlanmak” sözünü çıkardılar sözlükten. Gülücükler yapmacık, dostluklar kısacık… Sabah, akşam ne olacağını söylüyor; akşam, sabaha neler yaşanacağını. Ne kadar monoton şimdi sensiz sabahlar ve akşamlar.

En sevdiğin çiçekleri getirdim yine sana. Beyaz gülleri… Bakmaya doyamadığın, görünce duygulandığın, dakikalarca kokladığın beyaz gülleri…

Ne kadar dayanırım bilemiyorum, ne kadar katlanırım onu da. Sensizliğe alışmak mümkün olmadı, yıllar geçti; gözlerim yine ve hep seni aradı. O yüzdendir her gün böyle mezarının başını gelip seninle dertleşmem. O yüzdendir sırlarımı yine seninle paylaşmam. Beyaz gülleri koyuyorum yine mezarının üzerine. Dünküler hâlâ taptaze zaten, seninle besleniyorlar diye.

Söylediklerim aramızda kalsın, anlatma kimseye; duyarlar laf olur. Buraya geldiğimi söylemiyorum kimseye; görürler söz olur. Sen mışıl mışıl uyumana bak yarına kadar. Bekle beni, yarın yine geleceğim sana, beyaz güllerle…