Sesli düş-ün(me)ler

Saksılarda rengârenk karanfiller olurdu. Çok sevdiği için mi bilmiyorum, yaprağını ekse çoğalırdı o güzel kokulu karanfiller. Bizler yuvadan uçunca karanfil de büyütmez oldu (bunu şimdi düşününce içim sızladı). Bu yüzden anneler gününde verilebilecek en farklı hediye dikenleri parmağımıza bata bata kopardığımız güller olurdu. Sonra öğrendik, çiçekçiden alınmış, anlamsız kokularla git-gide yapaylaşan o soluksuz, kokusuz çiçekleri alıp götürmeyi… Bahçedeki güllere bakıyorum saatlerdir. Derinlerde saklı uzun ‘tavşan’ saçlı kız “git kopar” diye fısıldıyor ama bir türlü yapamıyorum. Demek bu kadar büyümüşüm…

Bütün anneleri sevgiyle kucaklıyorum, parmağındaki diken acısını hatırlayanları da…

özlem özkaya