Mavi çağrı

üçe bölünmüş bir ekmek dilimiydi,
yaşam...
yağmur suyu kattıkça,
çoğalıyordu mayası,
sessizce birleşiyordu,
sonra
parmaklarım,
huysuz bir çocuk gibi
koparıyordu bir parça
en çok gece,
en çok,
ışığa çarpmış yerlerimin,
gülümseyen sızısı başladığında...

görünmez ipin ucundaki,
kancada biriktiriyordum kopardıklarımı,
başımın üzerinde çevirip,
kutsuyordum,
bir ayinin sarsıcı körlüğünde,
bırakıyordum,
mavinin içine...

ah o renkli balıklar,
denizkızlarının öyküsünü giyinip,
teslim oluyorlardı,
oltanın ucundaki,
tattıkça çoğalan,
bir lokmacık mutluluğa...

kumdan kalelere taşınıyordu bir anda,
kurşun ağırlığındaki yüreğim,
son dalga gelmeden, emniyetteyim,
bir salise mi, bir dakika mı?
ne fark eder,
denizin tuzu iyi gelir,
sürüklendikçe kanayan yerlerime...
parmaklarım,
onlar, afacan çocuk gözleriyle,
arar, yine bulur parçalarını,
yağmurla çoğalır, bitti sanılan son lokma...

mavi, nasıl olsa çağırır,
en çok gece,
uykuya dalmışken büyük kayalar...

özlem özkaya