Sessiz, derin bir uykuya yatmış yüreğimi uyandırmak istedim !

Sessiz, derin bir uykuya yatmış yüreğimi uyandırdırmak istedim!

Yüreğim ve ruhum ve de bedenim. Üç parçadan oluşmuş gibiyiz. Puzzle olsam, bir parçası eksik olacak. Bir gün biri bir gün öteki. Sessiz haykırışlarımın çıkış noktasını arıyor yüreğimin elleri..

Bir bulabilsem sıkıca sarılacağım ona. "Bana hesap ver" diyeceğim. Yarım kalmış hayallerimin, umutlarımın tek tek hesabını ver!

Uzayıp giden yollarım daki yalnızlıklarımın bedelini ödeteceğim "o" na. Geriye dönüp baktığımda yarım bıraktığım tüm "ben" lerimi düşündüm yalnızlığımda. Yalnızlığı sevenlerden oldum hep.

Ama benim istediğim yalnızlıklardan! Arkasını dönüp de, bir tek kelime etmeden gidenlerin miras bıraktığı yalnızlıkları sevemedim ki.

Ruhumu da dinledim bugün. Bana diyordu ki " Sen beni çok yordun, hep bedenini alıp gittin beni bırakıp. Oysa bende vardım burada "Evet ... Dinlemedim dinleyemedim çoğu zaman ruhumun çırpınışlarını. "Gitme dur " dediği "an" larda kulak asmadım "o" na. Özür diliyorum senden

"ruhum" .

Bedenim! Ruhumu bırakıp giderken, yüreğimin çığlıklarını, hatalarını önemserken, "o"nu yani bedenimi nasıl da ihmal ettiğimi düşünüp kızdım kendime... Benim kontrolümde olan, ben nereye gidelim dersem oraya gelmeye çabalayan.

İşte bu üçlemeyi düşündüğüm de Puzzle olduğumu hissettim. Hiç bir parçasını kaybetmemem, kırmamam gerektiğini anımsadım.

Bunları düşünürken "bu gezegen de istemediğim işleri yapacak kadar çok vaktim yok!" sözü takıldı usuma. Ben bu üçlemeyle istediklerimi yapmıştım aslında.. Evet bazen yüreğimi kırdım, ruhumu isyanlara saldım, bedenimi yordum uzayıp giden uykusuz yollar da.. Ama "algıladığımı yaşamak" tı tüm amacım.

Yaşadığını algılayanlardan değil algıladığını yaşayanlardan " olmak istedim. Kötümü yaptım bilemiyorum!...