Sevda gerçekse…

Kadınımmm!

Sicim gibi gözyaşları bembeyaz sakalını ıslatıyordu ihtiyar adamın.

Dondurucu soğuğu duymuyordu.

Göğüs bayır açık, yüreği kuş gibi çırpınıyordu.

Önlerinde giden tabutta elli beş senelik hayat arkadaşı mı yatıyordu?

Olamazdı ya!

Olamazdı.

Tabuttan çıkan cenaze mezara yerleştirirken bağırdı.

-Koymayın, üşür…

Ama kimse duymadı.

Sesi kısılmıştı, belki de bağırdığını sanıyordu.

Duymadılar.

Dinlemediler.

Mezar örtüldüğünde, artık ayakta kalacak takati de kalmadı ihtiyarın.

Arabaya binmesi için ısrar ettiler.

Umursamadı.

Mezarın başına gitti yardımla.

-Ah!

Kadınım ben sensizliğe nasıl alışacağım?

Ah!

Her günüm elemle geçecek sensiz.

- Babamı götürelim dedi bir adam, yanındaki kadına.

- Nasıl dedi kadın?

- Çok zor.

- Bin bir zorlukla ikna edilen ihtiyar adamcağız eve götürüldü.

- Yatağına yatırıldı.

Herkes cenaze sonrası kalabalıkla ilgileniyordu.

Aradan geçen zaman sonrası elinde tepsiyle dedesine yemek götüren torunun çığlığıyla herkes odaya koştu.

Yatakta yatan ihtiyar adam yüzünde hasret kalmış birine kavuşmuş birinin rahatlıyla ruhunu teslim etmişti.

Bir gün sonra, sadece bir gün sonra mezarlıkta birleşti iki insan.

Ayrılıkları sadece bir gün sürmüştü.

Bir gün…