Sevdiklerim olmasa...

Göz görmeyince gönül unutmazmış. Uzaktayken anladım bunu. Yalanmış mesafeler. Öyle yakın kalabiliyor ki insan, sanki dokunuyor birbirine yürekler.

Millerce öteden bile duyguları paylaşmak mümkün. Köprüler kurmak gönülden gönüle öyle güzel, öyle anlamlı ki. Hayat köprülerimiz onlar bizim, bizi yaşama bağlayan.

“Seni çok özledim, ”

“Hadi gel artık ne olur”

“Sesini duymak ne güzel”

“Özledim seninle vakit geçirmeyi, ”

“Hâlâ anarım o günlerimizi”

“Keşke o günlere dönmek mümkün olsa”

“İyi ki varsın, iyi ki hayatımdasın”

İnsan daha başka ne duymak ister ki? Öylesine söylenmiş sözler değil bunlar, yalan değil. Anlarsın zaten onların sesinden bu sözlerin yürekten söylendiğini, dokunur en ince teline gönlünün, sızlatır. O ses kucaklar seni, hissedersin.

Var mı daha güzel bir duygu seviliyor, özleniyor olmaktan öte? Bir söz duymuştum; “Bazı insanlar geldiğinde sevinilir, bazı insanlar gittiğinde” diyen. Gelişi gözlenenlerden olmak ne kıymetli!

Özlemek, çok anlamlı. Özlenen olmak ise tarifsiz bir his.

Sevdiklerim... onlar benim zenginliğim, başka yok hiç birşeyim.