Sevenlerin diyarı...

Dopdoluyken suskunlukların en derinindeyim, anlatımlarım hücrelerimden fışkırırken dudaklarım mıh gibi, ellerim kenetli. Beynimde olan açılımların, içimde açan dalların, gönlümde yanan aşkın ne ifadesi, ne anlatılır kelimesi var. Salınıp dururken, devinip denenirken, insanın ötesine geçip, her şey ile bir olurken, ne gördüklerim, ne görmediklerim kaldı. Onca coşku denizinin içinde fırtınalardan arda, sukût bir mesken kaldı.

O mesken cıvıl cıvıl öten tropik kuşların sesleriyle çağladı, duru duru akan suların gücüyle şahlandı, mavi huzurlu gök kubbenin çerçevesiyle güneşe baktı, yeşil dalların pembe çiçekleriyle ormana daldı. Her çeşit yaşamı denedi, içinde kendine doğada yer açtı, ne eksik ne fazla yaşadı, olanla doydu, bulandı, taştı.

Yaşam dediği pencereden sanata kat kat aktı, şiire, yazıya, resme aklı kaydı, denedi, yazdı, çizdi ve dolandı, oynadı, oynattı, senaryoyu hep yeni baştan yazdı, sonra seyre daldı.

Olana, olacağa teslim olarak hayata aktı, baktı ki zaman çerçevesi ortadan kalktı, ne cisim, ne ses, ne görüntü kaldı, olsa olsa içte bir titreşim yaydı…

Gitti, geldi, geri dönüşe terk edişi saldı, tutulandan, duyulandan, duyumsanandan, görünenden, koklanandan ötesine sıçradı, ne ikilem, ne denklem, ne fark ediş kaldı. Bir ırmak gibi bir okyanusa aktı, hayatlardan hayatlar, yaşamlardan yaşamlara, duraksız anları anladı. Arada bir çekilmeyle yeniden aşağı baktı, indi dünyada tek tek herkesle toplandı, sevgi ve bilgiyi kelebeklerle yaydı, az günlük ömre hep yenisini kattı…

Sukût mekânda kendini tanıdı, adını hatırladı, insan olduğunu kavradı, onca bıraktığı gücü topladı, tek tek güçlerini giyindi, sonunda kelebek uçtu uçtu, sevenlerin diyarına kanat açtı…

14 Nisan 07

Carolina Özgün