Sevgi kutsaldır!..

Efendim; bendenizin bazı sabahlar, daha gözkapaklarım açılmadan dilime bir türkü dolanır. Bu bazen herkesin bildiği, bazen benim bile, nereden bildiğimi bilmediğim bir türkü olabilir. Bazen ıslıkla bando müziği veya oyun havası çalarak; bazen de aklımda bir lafla uyanırım.

Bu sabah, veciz bir lafla uyandım: "SEVGİ KUTSALDIR!.."

Sevgi kutsaldır... Sevgi kutsaldır... Sevgi... Hay Allah! Tamam, sevgi kutsaldır. Tamam da, nereden çıktı şimdi bu? Tuvalete girdim, çıktım. Sevgi kutsaldır!.. Kahvemi içtim, gazetemi okudum. Sanki biri kulağıma fısıldıyordu; sevgi kutsaldır!.. Baktım olmayacak, internete girip aradım. Bir sürü madde vardı, herkes bir şeyler söylemiş. Bir maddeye tıklayınca, burası çıktı. Demek ki dedim, blog benden yazı istiyor! Oturdum başladım yazmaya.

Buraya kadar yazmıştım ki, hanım elektrik süpürgesini çalıştırdı. Gürültü olduğundan, yüksek sesle; "sevgi kutsaldır!" demişim. Hanım süpürgeyi kapatıp, "Ne dedin?" diye sordu... "Sevgi kutsaldır" dedim. Lahavle çekerek, süpürgeyi çalıştırdı.

Sevgi, hakikaten kutsal mıydı? Çok sevdiğim bir arkadaşım sıkıntıdayken, emanet paradan üç günlüğüne borç vermiştim... Altı ay sonra taksit, taksit ödemeye başladı. Artık bırak kutsallığı, o arkadaşa sevgim bile kalmamıştı!

Sonra düşündüm, sevginin kutsal olması manevi. Sevgi, parayla-pulla alınıp satılan bir şey değil! Sevgi insanın taa içlerinde, gizli bir yerde... O tenha yerlerden birileri veya bir şeyler, onu çıkarıp alabiliyorsa; biz de onu rızamızla verip, karşılığında hiç bir şey istemiyorsak... O zaman, o sevgi kutsal oluyor. Kutsal olan sevgiyi verirken, cimri davranmamak lazım. Bol bol dağıtmak lazım. Her eve lazım!..

Efendim; oh be!.. Vallahi rahatladım!.. Hepinize kucak dolusu sevgiler, bol bol... Evet, evet verince rahatladım..."SEVGİ KUTSALDIR!.." Gerçekten, sevgi kutsalmış!..