Sevgi

Ey sevgili…

Öyle sevmeliyim ki seni,

İş çıkışı beni almaya gelmelisin,

Koşup boynuna sarılmalıyım,

Öpmeliyim hatta seni.

Yüzümde benim bile anlam veremeyeceğim aydınlık gülücükler olmalı.

Öyle sevmeliyim ki seni,

Ağladığımda

Gözyaşlarım içime akmamalı,

Sırtımı dönmemeliyim sana

Görmeyesin diye gözyaşlarımı.

Yüzüne baka baka,

Hatta neden sen isen de yüzüne baka baka ağlayabilmeliyim.

Yüzünün ifadesi,

Gözlerindeki bakış,

Affettirebilmeli,

Ağlamamı gülmeye döndürebilmeli.

Utanmamalıyım akan burnumdan,

Hatta belki mendilini bile kullanmama izin vermelisin,

Ve ben kullanabilmeliyim.

Hatta belki gülümserken bile ağladığımda sen de gülebilmelisin.

Dinleyebilmelisin beni.

Seni sıktığımı düşünmemeliyim.

Bunu, yüzünden, nefesinin hızından,

Gözlerinden anlamalıyım

Ki dinliyorsun beni.

Dinlerken, beni yönlendirmemelisin.

Eğer becerebiliyorsan,

Ve yönlendirmek istiyorsan da fark ettirmemelisin bana.

Acımla üzülmek zorunda değilsin.

Ama

Acımla dalga geçmemelisin de…

Evet öyle sevmeliyim ki seni,

Hem küçücük bir kız çocuğu yüreğimle,

Hem onca yaşanmışlığımla ama dünyayı hiç anlamamışlığımla,

Öğrenebilmeliyim sende her şeyi

İstediklerimi…

Evet,

İşte bu kadar özgür de olmalıyım.

İsteğim sana çocukça veya budalaca gelmemeli.

Gülebilmelisin anlamsız olsa da,

Yaramaz bir çocuğu avutmak gibi …

Öyle sevmeliyim ki seni,

En ıssız kalmak istediğim anda bile,

Varlığın mutluluk vermeli.

Yaşanacak hiçbir anın karşılığı değil,

Sadece sevgimin karşılığını bulabilmeliyim.

İşte böylesine sevmelisin beni.