Sevgili ülkem..

Kanat bile çırpmadan uçnmak istiyorum, süzülmeliyim çırpamam kanatlarımı, dermanı yok.Rüzgarlar gerek şimdi bana, sadece rüzgarlar. Şarkıdaki gibi, nasıl diyordu, "Rüzgar bizi götürecek".

Bakmak istiyorum gökyüzünden aşağıya, yok hayır ufak bir yiyecek kırıntısı için değil. Açlığım huzura, sevgiye ve güzelliklere. Bulmak istiyorum gökyüzünden yeryüzünün sığınacak en duru limanını, ve konmalıyım oraya, tünemeliyim bir köşeye. Sadece ılık bir rüzgar ve ben, olmamalı hiç bir acı. Belki ağlamalıyım sessizce rüzgar bana ıslıklarıyla, hışırtılarıyla eşlik ederken. Ama akarmı gözyaşlarımla beraber, içimdeki, usumdaki acılar da. Akarlarmı, yaşanan seller gibi acılar, akarlarmı acaba yağmurlarla giden topraklarımız gibi acılar. Yiterler mi, çok basit nedenlerle yiten canlar gibi acılarım?

Ne olur aksa,yitseler.? Çünkü artık derman yok kanatlarımda,çünkü umut yok artık sanki ışıklara..

Umutsuzca aranan gözlerim rastlamıyor artık güzelliklere, sevinçlere, hep acı hep hüzün, hep gözyaşı Ülkemde.