Sevilmek için değil, sevmek için bekle...

Hayat duruyor sanki bazen...

Üzülme diyorum. Ama öyle birşey yok onun için, "üzülmem, ağlamam, kahrolmam gerek" diyor. "Niye bu kadar mı çok sevdin, hem de bu kadar kısa süre de" diyorum. Evet sevdim bile diyemiyor. Aslında belki de sevmiyor, aşık da değil. Sadece aşk denen o duyguyu, o bedene yerleştirmiş. Fakat olmamış bir beden büyük ya da bir beden küçük gelmiş aşk o bedene, o kalbe. Ona uymak için biraz zaman gerekmiş.
Aşka, sevilmeye biraz zaman. "Benim sevdiğim, beni sevmek içi biraz zaman istiyor benden." İnsanın içinden "Sen severken nerdeymiş onun sevesi" demek geliyor. Ayrıca ne kadar bir zaman olduğu da belli değilmiş.

Şimdi bu kalp ne yapmalıdır? Ümit edip beklemeli mi bu belirsizliği, yoksa alıp başını gitmeli mi o şehirden, o aşk mevsiminden. Başka bir mevsime kadar yaralarını mı sarmalı, yoksa tekrar o mevsimde mi ilaç almalı başka kalbi.
Duygular neden hep başka bahara kalıyor. Yaşanacak o kadar güzel şey varken, kalpler hep bi mutsuz, hep bi kırık.

Sevmek midir güzel olan, sevilmek mi bilinmez. Ama bu kalp hep sevmiş, hepte terkedilmiş ve sevilmemiş. Şimdi bekle diyorum ona, biraz daha körel, bu kısa süreli sevdalardan yara almaz ol. Ertele sevmelerini, kapılarını açma herkese, bekle ki sonunda doğru ışığı göresin. Zaten doğru ışık sana doğru gelendir. Şimdi yapılması gereken tek şey, kalbine zaman vermektir.

Fakat sevilmek için değil, sevmek gerçekten sevmek için.
Hayal değil, gerçek aşk için bekle...

(Tabi söz dinlerse)

AMETİST